Είμαι η Βίκυ αλλά ποια είμαι τελικά..

Θα ξανασυστηθώ από την αρχή. Είμαι 52 ετών και ζω στη Γερμανία τα τελευταία 7 χρόνια. Έχω γεννηθεί εδώ στη Γερμανία, στο Ντίσελντορφ από Έλληνες μετανάστες της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο το 1978 επιστρέψαμε στη μαμά πατρίδα και συγκεκριμένα στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, δημιούργησα οικογένεια, έκανα φίλους καρδιακούς, εργάστηκα σε πολύ άσχημες συνθήκες που δεν τιμά την επιχειρηματικότητα της πόλης, δυστυχώς όμως έτσι είναι, επίσης  επένδυσα τον κόπο μου αγοράζοντας ένα διαμέρισμα, γιατί μεγαλώσαμε με το γνωστό απόφθεγμα του να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου αλλά τελικά τα παράτησα κι έφυγα. 

Δεν το μετάνιωσα που ήρθα στη Γερμανία, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπισα κι αντιμετώπισα πολλές και πολύ σκληρές! 

Με τον Τομ γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια και βρεθήκαμε πάλι εδώ επιχειρώντας με ένα πολύ καλό πρότζεκτ, καινοτόμο αλλά πήγε στραβά δυστυχώς. 

Η ζωή όμως πάντα πάει παρακάτω, ε κι έτσι προχώρησα κι εγώ

Αγαπώ τη μουσική, music is my painkiller κάθε είδους ανάλογα τη διάθεση, τα σπορ τόσο όσο ώστε να διατηρούμαι σε καλή φόρμα, το καλό κρασί παρέα με φίλους και τους έξυπνους ανθρώπους. Χωρίς αισθητική δε ζω αλλά κι οτιδήποτε χαλάει την αισθητική μου, φεύγει πλέον από το κάδρο με συνοπτικές διαδικασίες.

Τους τελευταίους μήνες άρχισα να αγαπώ κι εμένα, είναι πολύ λυτρωτικό, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Η ζωή μου όλη στις γνώσεις μου και στις δεξιότητές μου βρίσκεται σε ένα δισέλιδο πυκνογραμμένο βιογραφικό. Δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν, ακόμη και για αυτούς που κοιτούν από τις κλειδαρότρυπες. Ωστόσο θα ομολογήσω πως έχω ζήσει απίστευτες εμπειρίες επικές στη ζωή μου κι ευχαριστώ το σύμπαν για αυτό, αλλά αυτά δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο εμένα. 

Γράφω λοιπόν εδώ στο μπλογκ του αγαπημένου Τομ και νιώθω καλά. Αποτυπώνω τις σκέψεις μου. Και τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του και τη φιλία του.