Να υπάρχει αυτό εδώ για να θυμάμαι. Μόνο για να θυμάμαι

Γράφει η Βίκυ

Όλη η οικογένεια συναίνεσε στην απόφαση αυτή της μετανάστευσης, εδώ στη Γερμανία, αλλά η απόφαση ήταν δική μου.

Περίεργα συναισθήματα τότε. Ετοιμασίες για το μεγάλο φευγιό (μια βαλίτσα δηλαδή), ολιγοήμερες διακοπές για λίγα μπανάκια με τα παιδιά, δημοψήφισμα, σχόλια, συζητήσεις, κλάματα, αποχαιρετισμοί..

Μπήκα στο αεροπλάνο και με ακολουθούσαν τα μάτια του παιδιού μου που κοιτούσαν στο πάτωμα όταν της ζήτησα μια τελευταία φωτογραφία πριν φύγω να με συντροφεύει στο ταξίδι. Ο γιος μου ήταν πιο ψύχραιμος.

Οικονομικό πρόβλημα δεν υπήρχε με την έννοια της ανεργίας κλπ. Απλά είχα κουραστεί να πληρώνομαι έναντι τρία ολόκληρα χρόνια και σκεφτόμουν τι μέλλον θα είχαν τα παιδιά σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη.

Αγαπώ Θεσσαλονίκη, γιατί θα σπεύσουν κάποιοι να με κατηγορήσουν. Η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη πόλη να σπουδάσεις,να βολτάρεις, να φας, να πιεις, να περπατήσεις, να κάνεις μια 5ήμερη επίσκεψη αλλά ως εκεί. Αν δεν έχεις κύκλο και βρεθείς ουρανοκατέβατος, όπως οι γονείς μου κι εγώ το 1978, άστο καλύτερα. 

Θα σας πω ένα παράδειγμα:

Το 2007 σε αναζήτηση εργασίας γνώρισε ο σύζυγος τον ιδιοκτήτη μιας μεγάλης αλυσίδας καλλυντικών και πηγαίνοντας το βιογραφικό μου με προσέλαβαν στο λογιστήριο απευθείας (ναι έμαθα και λογιστικά και χίλια δυο άλλα) ενώ ζητούσαν άτομα για χαμαλίκι, ίσως δούλεψε λίγο η αξιοκρατία. Λοιπόν, είχαν πέσει πάνω μου όλες οι κότες που δούλευαν εκεί (πλην μίας που έγινε και φίλη στενή) να προσπαθούν να μάθουν αν είμαι βύσμα του Ψωμιάδη ή του γνωστού Άκη. 

Έμαθα πως τα διακόσια άτομα που απασχολούσε τότε ήταν όλα συγγενείς ή γνωστοί κάποιων επωνύμων ή των ίδιων των εργοδοτών. Τα προσόντα δεν μετρούσαν σχεδόν ποτέ. Να μην τα πολυλογώ υπέστη τόσο πόλεμο που αφενός δεν το άντεξα και παραιτήθηκα κι αφετέρου με έκανε να ντραπώ που είμαι γυναίκα. 

Μετά διαπίστωσα παρακάτω πως ο Έλληνας δε μπορεί να καταλάβει πως άλλο η τεχνογνωσία, άλλο το επιχειρείν. Εξηγούσα τα αυτονόητα όπως πχ ο τζίρος είναι κάτι άλλο από το κέρδος συνδεόμενα μεν διαφορετικά δε. Τέσπα λίγο πολύ τα έχετε βιώσει ή τουλάχιστον ξανακούσει.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο, όμως δε χρειάζεται. Αυτός ήταν κι ό λόγος που έφυγα. Ήμουν μικρή για να αφεθώ στο "έλα μωρέ όπως όλοι κι εμείς". Ή στο "ό,τι είναι να γίνει θα γίνει." 

Βέβαια στα 45 ήμουν ήδη μεγάλη για εκεί, για αναζήτηση εργασίας. 150 περίπου βιογραφικά από το 2010 ως το 2015 κι ούτε μια απάντηση. 

Δε θα πω άλλα. Στη Θεσσαλονίκη είναι το σπίτι μου κι αυτό πονάει. Ένα σπίτι που πήραμε το 2001 με διάρκεια δανείου 30 χρόνια και σε 10 χρόνια το εξοφλήσαμε γιατί έβλεπα τι ερχόταν. 

Ήρθα εδώ λοιπόν στη χώρα που θαυμάζουμε, αν και μισούμε ταυτόχρονα, για τα κακά που μας έχουν κάνει από το Β.Π.Π. ως σήμερα. Στα χρόνια της παχιάς αγελάδας όμως σπεύδαμε στα εξωτερικά να αγοράσουμε τις μπέμπες και τις Μερτσέντες και τις Καγιέν βεβαίως βεβαίως. Άλλο θέμα αυτό τότε είχαμε λένε κάποιοι. Δε θα το σχολιάσω.

Είναι όλα πολύ οργανωμένα λοιπόν εδώ, όμορφο περιβάλλον, περιποιημένοι χώροι εξωτερικοί κι εσωτερικοί, πάρκα, δασάκια αναψυχής, χαίρεσαι τη φύση ρε παιδί μου. Όμως κι εμείς εδώ κι ας είμαστε ευρωπαίοι είμαστε ξένοι για αυτούς και πολλές φορές έχουν άσχημη συμπεριφορά, απαξιωτική, κυρίως αν δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα τους. Θυμώνεις, εκνευρίζεσαι όμως μετά θυμάσαι πως δε σε κάλεσαν εδώ μόνος σου ήρθες και σωπαίνεις. 

Κάθε μέρα είναι ένας νέος αγώνας. Κάθε μέρα ξυπνάς με το φόβο τι θα σου τύχει να διεκπεραιώσεις κάτι που ενδεχομένως δεν το ξέρεις. Κανείς δε βρέθηκε να δώσει μία συμβουλή να αξίζει. Μία μόνο. Όλα τα ανακαλύπτεις μόνος επειδή την πατάς. Η γνώση κοστίζει. Χρόνο και χρήμα. Ειδικά σε ένα καπιταλιστικό κράτος όπως αυτό. Λυγίζεις, κλαις, πονάς, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι όμως δεν τα παρατάς. Αναγκάζεσαι να μην τα παρατήσεις. Δεν σε παίρνει απλά. 

Γράφω αυτό το άρθρο καμιά ώρα τώρα, δεν είμαι αρθρογράφος, μακράν όχι, διαβάζω τι έχω γράψει πριν, ιδιαίτερη συνοχή δεν έχουν αλλά έτσι είναι το κεφάλι μου τα τελευταία 8 χρόνια. 

Θα μου πει κάποιος γιατί το κάνεις λοιπόν; Πήγαινε να περπατήσεις, να κοιμηθείς, να ξελαμπικάρει ο πιεσμένος εγκέφαλος. Το κάνω για να θυμάμαι. 

Να υπάρχει αυτό εδώ για να θυμάμαι. Μόνο για αυτό.