Αχ Αθήνα σε αγαπώ

Θα μου πείτε θυμάσαι αυτό το ταξίδι; Σε αυτήν την ηλικία; Τι να σας πω κι εγώ τώρα, μπορεί όχι. Αλλά φρόντισαν οι γονείς μου να βγάλουν τόσες πολλές φωτογραφίες ώστε να έχω αναμνήσεις. Έχω λοιπόν μια φωτό στην Ακρόπολη με μια μίνι φουστίτσα ροζ (όλα ήταν ροζ για μένα τότε), γυαλιά ηλίου, το χέρι στη μέση με νάζι και σκέρτσο, ο αέρας να μου παίρνει τα μακριά μαλλάκια μου και τσαχπινιά στο ποδαράκι. Είχαμε αγοράσει και διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη, με σκοπό με τον επαναπατρισμό να εγκατασταθούμε εκεί. 

Όταν γυρίσαμε από το ταξίδι, κοιτούσαμε τις φωτογραφίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα κι η μητέρα μου μου περιέγραφε που είχαμε πάει και όποια ιστορία γνώριζε γύρω από το εκάστοτε θέμα. Μου είχαν αγοράσει κι ένα τσολιαδάκι από το Μοναστηράκι, αυτό είχα διαλέξει ως σουβενίρ, και με αυτό αγκαλιά μιλούσαμε με τη μαμά για την όμορφη πατρίδα. 

Είχαμε πάει στην Πλάκα, και κοιτούσα θυμάμαι τα πανέμορφα νεοκλασσικά που ήταν αρκετά διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει στη Γερμανία να βλέπω. Βόλτες στο Θησείο, τι όμορφο που είναι, στο Ζάππειο, στην πλατεία Συντάγματος (από αυτά τα μέρη έχω τις φωτό). Θυμάμαι από τις διηγήσεις της μητέρας μου πως επειδή δεν κατανοούσα τι είναι οι χώρες, η ιδέα του να γυρίσουμε Ελλάδα και μάλιστα με το αυτοκίνητο, ατελείωτες ώρες τότε, μου φάνταζε συναρπαστική. Αυτό που η μαμά έλεγε 'είναι μια άλλη χώρα (για την Ελλάδα)' εγώ το είχα συνδυάσει με τον ήλιο. Ήταν η χώρα του Ήλιου, η Αθήνα (αυτό είχα καταλάβει ως χώρα στο μικρό μυαλό μου).

Τα σχέδια όμως άλλαξαν κι έτσι βρεθήκαμε στη συμπρωτεύουσα που ήμασταν εντελώς ξένοι. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί και κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να μου εξηγήσει παρά με μεσοβέζικα λόγια που δεν τα έπιανα κιόλας. Τέλος πάντων το αποδέχτηκα, καλή ήταν κι η Σαλονίκη μωρέ. Μέχρι που ξαναπήγαμε Αθήνα για βόλτα κι εκεί μαγεύτηκα στην κυριολεξία. 

Όπως καταλαβαίνετε έγινε απωθημένο. Στην εφηβεία σκεφτόμουν πως έχω τη δυνατότητα να πάω να σπουδάσω εκεί και συμβιβαζόμουν. Έλα όμως που δεν έγινε έτσι τελικά. Να μην τα πολυλέω, εναπόθεσα τις ελπίδες μου για μετά τις σπουδές αλλά κι αυτό το σχέδιο απέτυχε, διότι η ζωή μερικές φορές έχει άλλα σχέδια για σένα.

Βρέθηκα λοιπόν να ζω πάλι εδώ που για πρώτη φορά σκεφτόμουν εκείνη την υπέροχη πόλη που πήγαμε στην Ελλάδα και που την λένε Αθήνα και είναι και πρωτεύουσα, όπως κι εδώ που ζούμε έλεγε η μαμά. Πρωτεύουσα, τι θα πει πρωτεύουσα; Ας την λένε όπως θέλουν εμένα με ένοιαζε που είχε πάντα ήλιο και γαλανό ουρανό! Τότε στη Γερμανία ο ουρανός ήταν σχεδόν πάντα γκρίζος κι η λιακάδα σχεδόν ανύπαρκτη για αυτό και στα μάτια μου φάνταζε ακόμη πιο υπέροχη η Αθήνα.

Τώρα λοιπόν, αυτό το απωθημένο επανήλθε πιο έντονο από ποτέ. Έτσι χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Θα ήθελα να μπορώ να ζω και στις δυο πόλεις, να έχω την επιλογή. Θα μου πείτε ζητάω πολλά. Προς το παρόν τα όνειρα δε χρεώνονται. Κι όπως λένε κάποιοι που με ξέρουν είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου...