Με αφορμή το τείχος του Βερολίνου 

Post 2038 Photo

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινό 

Το 1970 λοιπόν κι όντας η μητέρα μου μόλις δεκαεννέα ετών και ήδη μητέρα, δούλευε στην εταιρεία Henkel. Το τεράστιο αυτό εργοστάσιο, όπου συστάθηκε και η πρώτη γερμανική Βουλή μετά τον δεύτερο παγκόσμιο, σπούδαζε κάθε χρόνο τετρακόσιους άπορους φοιτητές και τους έκανε χημικούς. Η μητέρα μου λοιπόν τότε δούλευε στην καντίνα που τάιζε αυτά τα παιδιά και προσωπικό φυσικά. 

Είχαν λοιπόν έναν υπάλληλο φύλαξης, πρώην αστυνομικό περίπου εξήντα ετών και μια μέρα ρωτά τη μητέρα μου τι φαγητό είχε παρόλο που ήταν αναρτημένο το μενού. Στην ποδιά της η μητέρα μου είχε καρτελάκι με το όνομά της. Ακολουθεί ο διάλογος, όπου γ ο Γερμανός όπου μ η μητέρα μου:

(Γ)- Τι φαγητό έχουμε σήμερα κ.Πανάγου;

(Μ)- Ψάρι όπως λέει και το μενού στην πόρτα. (δεν διευκρινίζει τι ψάρι ενώ στο μενού γράφει).

(Γ)- Α, δεν τρώω ψάρια από θάλασσες που κολυμπούν Έλληνες και Τούρκοι διότι είναι μολυσμένα.

(Μ)- Μα το ψάρι το συγκεκριμένο ήταν Ατλαντικού κι εκεί δεν κολυμπούν Έλληνες και τούρκοι. Κι αν έχουν κολυμπήσει πως και σας ενοχλεί αυτή η μόλυνση, αν υπάρχει κιόλας, και δεν σας ενοχλεί ο μολυσμένος αέρας από τόσους αθώους που κάψατε στο Άουσβιτς και στο Ντάχαου;

Το ήξερε η μητέρα μου πως έχει μπλέξει. Αλλά στα δεκαεννιά βράζει το αίμα. Της συγκεκριμένης βράζει ακόμη και σήμερα στα εξήντα οχτώ.

Περνάνε λίγες μέρες και την καλούν σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο σε απολογία. Ένα ψηλόλιγνο κοριτσάκι άσπρο με μαύρα μάτια και μαύρα μαλλιά σχεδόν τρεμάμενο, απέναντι σε καμιά τριανταριά άτομα από τη διοίκηση, τον υπεύθυνο του τμήματός της και άτομα από το συνδικάτο που υπερασπίζεται τον εργαζόμενο. 

Την στήνουν με τον τρόπο τους στα τρία μέτρα και τη ρωτούν αν είπε αυτό στον σεκιουριτά. Η μητέρα μου απαντά με θάρρος, που κι εκείνη ομολογεί δεν ξέρει που το βρήκε, πως ναι το είπε. Κάποιοι έμειναν άφωνοι γιατί ήξεραν πόσο καλή, ευγενική και υπεύθυνη υπάλληλος ήταν. Την κοιτούν απορημένοι. Μια αμηχανία αναγκάζει τη μητέρα μου να ρωτήσει αν ξέρουν σε τι δήλωση έθεσε αυτήν την ερώτηση στον κύριο που της έκανε αναφορά. Άφωνοι απαντούν όλοι όχι. Εξηγεί λοιπόν η μητέρα μου τα καθέκαστα σε άψογα γερμανικά και τους προλαβαίνει λέγοντας αν θέλετε καλέστε τον να τα πω και μπροστά του. Σιγή ιχθύος στο ακροατήριο, θέλουν και λίγο χρόνο να σκεφτούν η αλήθεια είναι οι Γερμανοί κι η μητέρα μου συνεχίζει λέγοντας:  Αυτό που απάντησα στον κύριο το έχω διαβάσει σε επιστημονικό γερμανικό βιβλίο,του τάδε Γερμανού συγγραφέα που δανείστηκα από τη βιβλιοθήκη του Henkel στον τάδε διάδρομο, στο τάδε ράφι. Αυτός σε ποια έρευνα στηρίζει πως εμείς κι οι Τούρκοι μολύνουμε τα ψάρια επειδή απλά κολυμπάμε στις θάλασσες;

Ξεροκαταπίνουν τα στελέχη και της προτείνουν να καθίσει. Απαντά εκείνη ευγενικά πως αν θέλατε να καθίσω θα μου το προτείνατε εξαρχής, άρα αν έχουμε τελειώσει θέλω να πάω στη δουλειά μου.

Σκεπτικοί και απογοητευμένοι για την εξέλιξη οι Γερμανοί την άφησαν να φύγει. Όχι δεν τους άρεσε αυτή η εξέλιξη, δεν την περίμεναν, διότι συνήθως ο ξένος σε μια χώρα φταίει για όλα (όχι βέβαια). 

Αποτέλεσμα; Τον κύριο τον μετέθεσαν σε τμήμα τόσο μακριά ώστε να μη γίνεται να συναντηθεί με τη μητέρα μου κι εκείνη τη μετέθεσαν σε τμήμα που αφορούσε τις σπουδές των άπορων παιδιών ως γραμματέα της γραμματέως του διευθυντή. Γιατί οι Γερμανοί, οι τότε τουλάχιστον, την αδικία δεν την συγχωρούσαν.

 Όταν πήραν την απόφαση να γυρίσουν Ελλάδα οι δικοί μου, η μητέρα μου έφυγε από τη δουλειά την τελευταία ημέρα με τέσσερα ταξί γεμάτα δώρα. Τα παιδιά του Χημείου δε, της έβαλαν ένα βαζάκι γεμάτο γερμανικό χώμα γιατί χρήματα για δώρα δεν είχαν. Κάποια από αυτά έκλαιγαν, δεν ήταν όλα γερμανάκια είχε και αλλοδαπά (επιτρέψτε μου τους όρους).

Πάντα σε ένα γεγονός να κάνετε δεύτερες σκέψεις, ως να φανεί η αλήθεια. Η αλήθεια είναι πάντα μία.

Καλό ΣΚ αγάπες.

Δες περισσότερα..

Ήρθε η εποχή που θα μας πουν μαλάκες

Εντάξει εδώ και χρόνια μας αποκαλούν έτσι, δηλαδή τι μας αποκαλούν, το νιώθουμε οι ίδιοι μας κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά τουλάχιστον. Μέσα μας όμως ξέρουμε πολύ καλά τι γίνεται ή τι δεν γίνεται.

16 Νοεμβρίου 2022

Γράφω όταν έχω κάτι να πω, κι ελπίζω όπως τα γράφω να είναι κατανοητά από εσάς που απευθύνομαι. Ελπίζω...

 Τετάρτη 9 Νοέμβρη 2022

Έχω γράψει κάποια άρθρα εδώ με τίτλο την ημερομηνία, κάτι σαν ημερολόγιο δηλαδή. Ας το συνεχίσω λοιπόν! Η φωτό τη Δευτέρα τραβηγμένη μέσα από το αεροπλάνο στην επιστροφή από τον τόπο καταγωγής στον τόπο διαμονής. Κοίτα μαμά χωρίς πατρίδα!

Αυτό το τι ζούμε ρε μαλάκα μου στη μεγαλύτερη διάστασή του από ποτέ!

Είναι κάμποσα χρονάκια τώρα που ζούμε στη σφαίρα του Μάτριξ. Από το 2010 αρχίσαμε όσοι ειδικά ζούμε ή ζούσαμε στην Ελλάδα να μας αγγίζει εξ απαλών ονύχων το πρόβλημα.

Όμορφα που περνάμε δω στην εξωτική Αλλεμάνια

Θα σας πω κάποια πράγματα που διαβάζω, ακούω σε βίντεο έτσι για να γελάσουμε παρέα αλλά και να μάθετε αυτά που ενδεχομένως δεν ξέρετε, θα κουτσομπολέψω λιγάκι δηλαδή.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας..χθες

Θα έπρεπε να φροντίζουμε κάθε μέρα την ψυχική μας υγεία. Γνώμη μου

Τι είναι ευτυχία άραγε

Εξαρτάται σε ποια ηλικία βρίσκεσαι θα απαντήσω μόνη μου, διότι εδώ σε αυτό το υπέροχο μπλογκ του εξαιρετικού φίλου κι ανθρώπου Τομ εγώ μπορώ να γράφω ό,τι θέλω.

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, σχωράτε με

Να μιλήσουμε λίγο για την κατάθλιψη;Όχι αυτήν που φαντάζεται ο κόσμος, αυτό το περίεργο που είσαι λίγο blues, αλλά την ασθένεια, την καταγεγραμμένη και μελετημένη και καταχωρημένη στα ιατρικά βιβλία ως μια κανονική ασθένεια όπως ακριβώς είναι και ο σακχαρώδης διαβήτης. 

Τι καλοκαίρι κι αυτό ρε παιδάκι μου, για μένα όχι για όλους

Λένε κάποιοι και σωστά το λένε πως όλη τη βδομάδα περιμένουμε το ΣΚ όλο το χρόνο περιμένουμε τις διακοπές που είναι δεν είναι ούτε 10 μερούλες για τους περισσότερους και τελικά μάλλον η ζωή περνάει και την έχουμε ζήσει ελάχιστα...

Μια όαση ελεύθερης γραφής *κλέβω άραγε τα πνευματικά δικαιώματα της σελίδας; 

Έχω τόση πολλή ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου που δεν ξέρω αν υπάρχει σέρβερ να φιλοξενήσει τον όγκο μου (νταξ υπερβάλλω..λίγο)

Όλα του γάμου δύσκολα 

Πάει καιρός, πολύς για την ακρίβεια που έχω να γράψω κάτι εδώ..

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας... χθες 

Υγεία το πιο πολύτιμο αγαθό διαχρονικά. Μια μέρα αφιερωμένη στην ψυχική υγεία, ενώ θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα αφιερωμένη στην ψυχική μας υγεία και στην υγεία γενικότερα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020 - Πόσο μου αρέσουν οι Δευτέρες

Δευτέρα ξεκινά η εργάσιμη εβδομάδα, η σχολική εβδομάδα, οι δίαιτες κι άλλα όμορφα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020 - Τα τραμ με έχουν καταστρέψει

Κανονικά πρέπει να πάω να αγοράσω ένα καινούριο ποδήλατο. Να μην κυκλοφορώ με τα τραμ.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 - Βαδίζοντας στον έκτο χρόνο στη Γερμανία

Πότε πήρα την απόφαση να φύγω, πότε ήρθα, πότε πέρασαν 5 χρόνια γεμάτα από όλα δεν το κατάλαβα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020 - Αλλαγή εποχής κι οι σκέψεις μου που ακολουθούν

Αναμφισβήτητα ως τώρα ήταν και είναι η πιο περίεργη χρονιά που έχω βιώσει κι εγώ και πολλοί άλλοι.

Πόση μοναξιά εκεί έξω τελικά;

Είναι άραγε μοναξιά ή κάτι άλλο πιο βαθύ. Δεν ξέρω αναρωτιέμαι κι εγώ.

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2020 - Μην ξεχάσεις τον εαυτό σου

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι στο καλό συμβαίνει με το μυαλό μου. Πόσο περίεργο είναι πια; Τι διάολο θέλει από μένα; 

3 Σεπτέμβρη 2020 - Χάθηκα λίγες μέρες

Χάθηκα λίγες μέρες όσο κι αν δεν το ήθελα. Αυτό εδώ το πανέμορφο μπλογκ που σου επιτρέπει η μαγεία του διαδικτύου να μοιραστείς τις σκέψεις σου είναι μια χαλάρωση κι ένα χόμπι για μένα.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 - Ένας καφές και μια σχέση

Το 1988 αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Άνω Τούμπας της Θεσσαλονίκης. Ήμαστε τέσσερα τμήματα αυτοί που αποτελούσαμε την τρίτη Λυκείου. 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020 - Γιατί μας πονάει τόσο πολύ αυτή η μέρα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σύνδρομο Δευτέρας αλλά εγώ το βαφτίζω έτσι. Δεν ξέρω αν πάσχετε κι άλλοι από αυτό αλλά φαντάζομαι πως ναι.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020. Παγκόσμια μέρα του σεξ λέει 

Δεν ξέρω τι πετριά είναι αυτή και καθιερώθηκαν κάποιες παγκόσμιες ημέρες με περίεργη θεματολογία. Μήπως ξεχνιέται για παράδειγμα η παγκόσμια μέρα πεολειχίας αλλά και μπριζόλας ταυτόχρονα. Έχει γούστο να πληρώνονται κιόλας αυτοί που τις καθιερώνουν. Γιατί αν ναι λάθος δουλειά κάνω.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020   Ελάτε για παρέαααααα

Βρε πως περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Το έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, (λέμε τώρα άρθρο), πως μικρή που μας κάνανε οι συμμαθήτριές μας δώρα ημερολόγια δεν έγραφα γιατί, όπως είθιστε γράφεις στο τέλος της μέρας, οπότε με άφηνε αδιάφορη αυτό. Είχα μότο κι ας μην το ήξερα, το πάμε για άλλα.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020

Σήμερα επέλεξα να μου δώσω ρεπό. Θα μου πείτε είσαι αφεντικό του εαυτού σου; Επαγγελματικά όχι. Μόνο προσωπικά. 

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Έχασα μια μέρα. Αλήθεια γιατί την έχασα τη χθεσινή μέρα; Που πήγε; Τι έκανα χθες; Αναρωτιέται η γραία διότι ου γαρ έρχεται μόνο το γήρας. 

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 

Τι έγινε Βίκυ; Θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι. Μας ενημερώνεις για την ημερομηνία; Αγνοείς πως ίσως γνωρίζουμε ήδη τι μέρα είναι; Όχι φυσικά, έτσι κι αλλιώς σας θεωρώ πιο έξυπνους από μένα. Απλά αποφάσισα, μιας και είμαι αδμίν του μπλογκ (σικ) να κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Θα γράφω εδώ το καθημερινό μου ημερολόγιο.

Έχω μια μικρή φίλη. Πολύ καλή φίλη. 

Μια μέρα καυτή χθες στο Ντίσελντορφ, αλλά ποιος κάθεται σπίτι όταν έχει την ευκαιρία να βολτάρει με μια φίλη κι ας είναι και μικρή.

Έκτο καλοκαίρι στην εξωτική Γερμανία

Η αλήθεια είναι πως δεν τα μετρώ πια τα καλοκαίρια στην ξενιτιά. Ωστόσο φρομ τάιμ του τάιμ το μυαλό αναπολεί και μετράει αυτόματα. Δεν ξέρω από που κλείνουν τα νοτιφικέισονς.

Αστερόσκονη

Άλλη μια φορά θα αναφερθώ στα σόσιαλ μίντια. Αυτές τις μαγικές πλατφόρμες με τα πολλά περίεργα...

Περί βλακείας ο λόγος

Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη. Κυριολεκτικά! Τάδε έφη Μπέρτολτ Μπρεχτ