Έκτο καλοκαίρι στην εξωτική Γερμανία

Έχω καιρό να γράψω εδώ, πάνω που εγώ άρχισα να συνέρχομαι μας έπιασε αυτός ο υπέροχος ιός της κορώνας και μας ευνούχισε. 

Πέρασαν τα πέντε χρόνια που ήρθα εδώ στα μέσα του Ιούλη. Πρώτη φορά κλειδώνοντας την πόρτα του σπιτιού που νοικιάζω εδώ, για να πάω διακοπές στην Ελλαδάρα μας, ένιωσα πως αφήνω το σπίτι μου. Πέρυσι και πρόπερσι που ξαναπήγα ένιωσα πως πήγαινα σπίτι μου. Μια ανακούφιση ρε αδερφέ. Το σπίτι μου υπάρχει στη Θεσσαλονίκη και τώρα μένουν οι γονείς μου σε αυτό.

Περίεργο το συναίσθημα φεύγοντας για το αεροδρόμιο, αλλά είπα ας περιμένω φτάνοντας στην πόρτα μου να δω τι θα νιώσω. Μετά από μια απίστευτη ταλαιπωρία με τις πτήσεις και δυο αεροδρόμια κι αναμονή στο θεό, μετά από 14 ώρες που έφυγα από το Ντίσελντορφ έφτασα στον προορισμό μου. Το σπίτι μου! Το σπίτι που η μητέρα μου έχει ακριβώς όπως το άφησα, γιατί τίποτα δεν πήρα μαζί μου όταν έφυγα εκτός από ρούχα και προσωπικά πράγματα. 

Έκπληξη με περίμενε συναισθηματικά διότι ένιωσα πως πήγα κάπου φιλοξενούμενη. Κι όσο κι αν νιώθω οικεία στο σπίτι των γονιών μου, δεν το ένιωθα πλέον σπίτι μου, δικό μου σπίτι κι ας μου ανήκει!

Αυτά γιατί τα γράφω άραγε. Άκουγα που λέγανε οι παλιοί όπου γη και πατρίδα. Αυτό δεν ισχύει. Πατρίδα είναι μόνο μία, εκτός αν έχεις γονείς με διαφορετικές εθνικότητες. Εγώ δεν έχω λοιπόν. Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα μου, αυτός ο επίγειος παράδεισος. Όμως αφού στη Γερμανία ήρθα ακάλεστη, έτσι γιατί μπορούσα και γιατί νόμιζα πως επειδή γεννήθηκα εδώ κι έζησα τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής μου θα ήταν εύκολο. Αμ δε! Κάποιος μου είπε κάποτε, δε θυμάμαι που και ποιος, πως μην περιμένεις να καταλάβεις έναν λαό αν δε μιλάς τη γλώσσα του. Όχι πως μιλώ τη γερμανική (το παλεύω ακόμη) αλλά ισχύει απόλυτα! Η νοοτροπία μας είναι εντελώς διαφορετική. Εμείς μάθαμε να τους βρίζουμε όλη μέρα. Δεν θα το κρίνω αυτό, δε με αφορά. Αλλά εδώ νιώθω ασφάλεια, δε φοβάμαι να κινηθώ έξω και τα χαράματα. Δε φοβάμαι να κυκλοφορούν τα ανήλικα (ως πέρυσι) παιδιά μου. Δε φοβάμαι γενικά. Δεν είναι τέλειοι μακράν όχι. Αλλά δεν μας κάλεσαν, μόνοι μας ήρθαμε οπότε αν δεν αρέσει σε κάποιους τα αεροδρόμια είναι ακόμη ανοιχτά. Και ναι εδώ είναι το σπίτι μου πια. Χαίρομαι που τα κατάφερα να νιώσω έτσι. Δεν ήταν εύκολο. 

Εδώ μου επιτρέπει ο αδμίν να γράφω όσα θέλω, όπως θέλω, όποτε θέλω. Ξέρει πως δεν το έχω με τη γραφή αλλά ξέρει επίσης πως είμαι κι αυθεντική. Οπότε τώρα που άρχισα να ξαναζεσταίνω το πληκτρολόγιό μου θα είμαι συχνά πυκνά εδώ. Στέι τιούνντ και να είστε επιεικείς μαζί μου γιατί είμαι μικρή και πληγώνομαι εύκολα! 

Φιλιά αγαπημένοι μου!