Έχω μια μικρή φίλη. Πολύ καλή φίλη. 

Post 2071 Photo

Μια μέρα καυτή χθες στο Ντίσελντορφ, αλλά ποιος κάθεται σπίτι όταν έχει την ευκαιρία να βολτάρει με μια φίλη κι ας είναι και μικρή.

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020. Μια μέρα μετά από τη χθεσινή ζέστη, σκέτη κόλαση. Όμως χθες βγήκα με μια μικρή μου φίλη, 10 και μισό ετών κι έχω να πω πως αν σας δίνεται η δυνατότητα να περάσετε κάποιες στιγμές με παιδιά, ακόμη κι αν δεν είναι δικά σας να το κάνετε. Σου μαθαίνουν πολλά. Δικαιώνεται απόλυτα ο στίχος πως να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. 

Δεν ξέρω αν τα ξέρουν όλα, το σίγουρο είναι πως ξέρουν πολλά, επειδή νιώθουν πολλά. Τους λείπουν όμως οι λέξεις. Θέλουν με μια λέξη να αποτυπώσουν τη σκέψη τους, το συναίσθημά τους αλλά δεν μπορούν. Ψάχνουν όμως περιγραφικά ή με παραδείγματα να σου πουν, να σου εξηγήσουν. Κι όσο εσύ τα παρακολουθείς τόσο σου ζωγραφίζεται το χαμόγελο στα χείλη. Στην ουσία εσύ δε μιλάς κυρίως ακούς κι επεμβαίνεις μόνο να βοηθήσεις λεκτικά. Είπαμε τους λείπουν οι λέξεις, είτε λόγω ηλικίας, είτε γιατί είναι δίγλωσσα κυρίως εξαιτίας της μετανάστευσης. 

Πήγαμε για ψώνια, να χαζέψουμε βιτρίνες, αγοράσαμε και κάτι ψιλά κι εκείνη κι εγώ. Διάλεξε ένα ρουχαλάκι και με κοιτούσε να δει αν το εγκρίνω ως αγορά και δεν εννοώ αν μου αρέσει απλά, αλλά αν η ποιότητά του συνάδη με το κόστος του. Δε με ρώτησε ευθέως, αλλά αναρωτήθηκε φωναχτά ρίχνοντάς μου κλεφτές ματιές που έκανα πως δεν έβλεπα. Όλα τα λεφτά αυτές οι ματιές της, γιατί έχει και ματάρες! Μόλις πήρε την έγκρισή μου, το αγόρασε μόνη της στο ταμείο. Όσο για το γούστο της στη συγκεκριμένη αγορά εξαιρετικό!

Μετά μπήκαμε σε μερικά καταστήματα ακόμη και το βλέμμα της είχε το γνωστό πεινάω αλλά δίσταζε να μου το πει. Επειδή αυτό το βλέμμα το ξέρω καλά από τα δικά μου παιδιά, έκανα μια πρόταση που ήξερα πως θα της αρέσει. Τα γνωστά junkfoodομάγαζα. Περάσαμε περίπου μιάμιση ώρα εκεί. Έτρωγε μια μπουκιά και μιλούσε ακατάπαυστα. Πετούσε από το ένα θέμα στο άλλο. Έχανε τον ειρμό της, προσπαθούσε να θυμηθεί τι ήθελε να πει. Μαγεία! 

Μετά αναρωτήθηκε, πάλι με το βλέμμα αν θα επιστρέψουμε σπίτι, πράγμα που δεν ήθελε αλλά δίσταζε να το πει γιατί σκεφτόταν μήπως η θεία Βίκυ ψόφησε από τη ζέστη, ενώ ταυτόχρονα κι εκείνη είχε λιώσει.

Μόλις έκανα πρόταση να πάμε στο Ρήνο σε ένα υπέροχο μπιτς μπαρ (σικ) άστραψαν οι ματάρες της. Σε 10 λεπτά ήμαστε εκεί. Έχει ένα τραπέζι άδειο μόνο! Στην αρχή νιώθει άβολα και μου λέει μα δεν υπάρχει κανένα παιδί εδώ. Της απαντώ πως αν δε θέλει μπορούμε να φύγουμε αλλά διστάζει. Κοιτάζει και την ψιλή άμμο που καλύπτει όλο το μπαράκι και της αρέσει. Της λέω έλα να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να βυθίσουμε τα πόδια μας στη δροσερή άμμο. Χαρά τρελή! Δεν ήξερε αν επιτρεπόταν. Παίξαμε, ήπιαμε τα ποτά μας και μετά από δυο ώρες αποφασίσαμε από κοινού να φύγουμε. 

Δεν έγραφα ημερολόγιο όταν ήμουν μικρή γιατί πίστευα πως αφού πέρασε η μέρα, η προσδοκία της επόμενης ξεπερνά το οτιδήποτε έζησες ως τώρα. Δε λέω πως είναι σωστό, απλά εγώ έτσι σκεφτόμουν. Ωστόσο αυτή η αφήγηση είναι σαν ημερολόγιο. Αν όμως δεν είχα κάτι να πω δεν θα το έγραφα. 

Σας εύχομαι να χαίρεστε όπως η μικρή όταν έβαλε τα ποδαράκια της στην άμμο. Ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα για αυτή, επειδή ήταν ένα κατάστημα. Δεν ήταν η γνωστή παραλία όπου είναι κι αυτονόητο.

Σε ευχαριστώ Μαρία μου! Σε γνώρισα σχεδόν έξι ετών και εξελίσσεσαι σε μια υπέροχη δεσποινίδα.

Ως την επόμενη φορά.

Δες περισσότερα..

Ήρθε η εποχή που θα μας πουν μαλάκες

Εντάξει εδώ και χρόνια μας αποκαλούν έτσι, δηλαδή τι μας αποκαλούν, το νιώθουμε οι ίδιοι μας κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά τουλάχιστον. Μέσα μας όμως ξέρουμε πολύ καλά τι γίνεται ή τι δεν γίνεται.

16 Νοεμβρίου 2022

Γράφω όταν έχω κάτι να πω, κι ελπίζω όπως τα γράφω να είναι κατανοητά από εσάς που απευθύνομαι. Ελπίζω...

 Τετάρτη 9 Νοέμβρη 2022

Έχω γράψει κάποια άρθρα εδώ με τίτλο την ημερομηνία, κάτι σαν ημερολόγιο δηλαδή. Ας το συνεχίσω λοιπόν! Η φωτό τη Δευτέρα τραβηγμένη μέσα από το αεροπλάνο στην επιστροφή από τον τόπο καταγωγής στον τόπο διαμονής. Κοίτα μαμά χωρίς πατρίδα!

Αυτό το τι ζούμε ρε μαλάκα μου στη μεγαλύτερη διάστασή του από ποτέ!

Είναι κάμποσα χρονάκια τώρα που ζούμε στη σφαίρα του Μάτριξ. Από το 2010 αρχίσαμε όσοι ειδικά ζούμε ή ζούσαμε στην Ελλάδα να μας αγγίζει εξ απαλών ονύχων το πρόβλημα.

Όμορφα που περνάμε δω στην εξωτική Αλλεμάνια

Θα σας πω κάποια πράγματα που διαβάζω, ακούω σε βίντεο έτσι για να γελάσουμε παρέα αλλά και να μάθετε αυτά που ενδεχομένως δεν ξέρετε, θα κουτσομπολέψω λιγάκι δηλαδή.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας..χθες

Θα έπρεπε να φροντίζουμε κάθε μέρα την ψυχική μας υγεία. Γνώμη μου

Τι είναι ευτυχία άραγε

Εξαρτάται σε ποια ηλικία βρίσκεσαι θα απαντήσω μόνη μου, διότι εδώ σε αυτό το υπέροχο μπλογκ του εξαιρετικού φίλου κι ανθρώπου Τομ εγώ μπορώ να γράφω ό,τι θέλω.

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, σχωράτε με

Να μιλήσουμε λίγο για την κατάθλιψη;Όχι αυτήν που φαντάζεται ο κόσμος, αυτό το περίεργο που είσαι λίγο blues, αλλά την ασθένεια, την καταγεγραμμένη και μελετημένη και καταχωρημένη στα ιατρικά βιβλία ως μια κανονική ασθένεια όπως ακριβώς είναι και ο σακχαρώδης διαβήτης. 

Τι καλοκαίρι κι αυτό ρε παιδάκι μου, για μένα όχι για όλους

Λένε κάποιοι και σωστά το λένε πως όλη τη βδομάδα περιμένουμε το ΣΚ όλο το χρόνο περιμένουμε τις διακοπές που είναι δεν είναι ούτε 10 μερούλες για τους περισσότερους και τελικά μάλλον η ζωή περνάει και την έχουμε ζήσει ελάχιστα...

Μια όαση ελεύθερης γραφής *κλέβω άραγε τα πνευματικά δικαιώματα της σελίδας; 

Έχω τόση πολλή ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου που δεν ξέρω αν υπάρχει σέρβερ να φιλοξενήσει τον όγκο μου (νταξ υπερβάλλω..λίγο)

Όλα του γάμου δύσκολα 

Πάει καιρός, πολύς για την ακρίβεια που έχω να γράψω κάτι εδώ..

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας... χθες 

Υγεία το πιο πολύτιμο αγαθό διαχρονικά. Μια μέρα αφιερωμένη στην ψυχική υγεία, ενώ θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα αφιερωμένη στην ψυχική μας υγεία και στην υγεία γενικότερα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020 - Πόσο μου αρέσουν οι Δευτέρες

Δευτέρα ξεκινά η εργάσιμη εβδομάδα, η σχολική εβδομάδα, οι δίαιτες κι άλλα όμορφα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020 - Τα τραμ με έχουν καταστρέψει

Κανονικά πρέπει να πάω να αγοράσω ένα καινούριο ποδήλατο. Να μην κυκλοφορώ με τα τραμ.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 - Βαδίζοντας στον έκτο χρόνο στη Γερμανία

Πότε πήρα την απόφαση να φύγω, πότε ήρθα, πότε πέρασαν 5 χρόνια γεμάτα από όλα δεν το κατάλαβα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020 - Αλλαγή εποχής κι οι σκέψεις μου που ακολουθούν

Αναμφισβήτητα ως τώρα ήταν και είναι η πιο περίεργη χρονιά που έχω βιώσει κι εγώ και πολλοί άλλοι.

Πόση μοναξιά εκεί έξω τελικά;

Είναι άραγε μοναξιά ή κάτι άλλο πιο βαθύ. Δεν ξέρω αναρωτιέμαι κι εγώ.

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2020 - Μην ξεχάσεις τον εαυτό σου

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι στο καλό συμβαίνει με το μυαλό μου. Πόσο περίεργο είναι πια; Τι διάολο θέλει από μένα; 

3 Σεπτέμβρη 2020 - Χάθηκα λίγες μέρες

Χάθηκα λίγες μέρες όσο κι αν δεν το ήθελα. Αυτό εδώ το πανέμορφο μπλογκ που σου επιτρέπει η μαγεία του διαδικτύου να μοιραστείς τις σκέψεις σου είναι μια χαλάρωση κι ένα χόμπι για μένα.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 - Ένας καφές και μια σχέση

Το 1988 αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Άνω Τούμπας της Θεσσαλονίκης. Ήμαστε τέσσερα τμήματα αυτοί που αποτελούσαμε την τρίτη Λυκείου. 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020 - Γιατί μας πονάει τόσο πολύ αυτή η μέρα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σύνδρομο Δευτέρας αλλά εγώ το βαφτίζω έτσι. Δεν ξέρω αν πάσχετε κι άλλοι από αυτό αλλά φαντάζομαι πως ναι.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020. Παγκόσμια μέρα του σεξ λέει 

Δεν ξέρω τι πετριά είναι αυτή και καθιερώθηκαν κάποιες παγκόσμιες ημέρες με περίεργη θεματολογία. Μήπως ξεχνιέται για παράδειγμα η παγκόσμια μέρα πεολειχίας αλλά και μπριζόλας ταυτόχρονα. Έχει γούστο να πληρώνονται κιόλας αυτοί που τις καθιερώνουν. Γιατί αν ναι λάθος δουλειά κάνω.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020   Ελάτε για παρέαααααα

Βρε πως περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Το έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, (λέμε τώρα άρθρο), πως μικρή που μας κάνανε οι συμμαθήτριές μας δώρα ημερολόγια δεν έγραφα γιατί, όπως είθιστε γράφεις στο τέλος της μέρας, οπότε με άφηνε αδιάφορη αυτό. Είχα μότο κι ας μην το ήξερα, το πάμε για άλλα.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020

Σήμερα επέλεξα να μου δώσω ρεπό. Θα μου πείτε είσαι αφεντικό του εαυτού σου; Επαγγελματικά όχι. Μόνο προσωπικά. 

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Έχασα μια μέρα. Αλήθεια γιατί την έχασα τη χθεσινή μέρα; Που πήγε; Τι έκανα χθες; Αναρωτιέται η γραία διότι ου γαρ έρχεται μόνο το γήρας. 

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 

Τι έγινε Βίκυ; Θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι. Μας ενημερώνεις για την ημερομηνία; Αγνοείς πως ίσως γνωρίζουμε ήδη τι μέρα είναι; Όχι φυσικά, έτσι κι αλλιώς σας θεωρώ πιο έξυπνους από μένα. Απλά αποφάσισα, μιας και είμαι αδμίν του μπλογκ (σικ) να κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Θα γράφω εδώ το καθημερινό μου ημερολόγιο.

Έκτο καλοκαίρι στην εξωτική Γερμανία

Η αλήθεια είναι πως δεν τα μετρώ πια τα καλοκαίρια στην ξενιτιά. Ωστόσο φρομ τάιμ του τάιμ το μυαλό αναπολεί και μετράει αυτόματα. Δεν ξέρω από που κλείνουν τα νοτιφικέισονς.

Αστερόσκονη

Άλλη μια φορά θα αναφερθώ στα σόσιαλ μίντια. Αυτές τις μαγικές πλατφόρμες με τα πολλά περίεργα...

Με αφορμή το τείχος του Βερολίνου 

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινό 

Περί βλακείας ο λόγος

Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη. Κυριολεκτικά! Τάδε έφη Μπέρτολτ Μπρεχτ