Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 

Θα μου πείτε δε σας αφορά το τι κάνω καθημερινά και δίκιο θα έχετε, εδώ που τα λέμε. Δε θα γράφω όμως τι κάνω απαραίτητα αλλά τι θεματική ενότητα ανακαλύπτει το διαστροφικό μου μυαλό για να μη με αφήνει να βαριέμαι. Μπορεί να αναφερθώ κάποια στιγμή και σε εμπειρίες μου μόνο αν έχω να δώσω κάτι.

Σαββατοκύριακο του 15αύγουστου που όλοι γνωρίζουμε πόσο σημείο αναφοράς είναι για μας τους έλληνες. Σαν να κλείνει το καλοκαίρι ένα πράγμα. Σαν να ρίχνει την αυλαία κι ας εξακολουθεί το καλοκαίρι ως 21 Σεπτέμβρη. Ειδικά ο νότος που έχει πιο ζεστό κλίμα φτάνει κι ως το Νοέμβρη. Όσοι ζήσαμε στη Θεσσαλονίκη έχουμε φορέσει μπότες και στα μισά του Σεπτέμβρη. 

Τώρα γιατί από τον 15αύγουστο πέρασα στο κλίμα μην απορείτε, είπα και πιο πάνω διαστροφικό το μυαλό, αλλοπρόσαλλο. 

Εξάλλου σήμερα έχει 16 ο μήνας κι είμαι εδώ στην εξωτική Γερμανία (μου αρέσει μην παρεξηγείτε τους χαρακτηρισμούς μου) με τόση ζέστη που δεν έχω όρεξη να βγω.

Ξύπνησα νωρίς, ήπια τον καφέ μου, μίλησα στο τηλέφωνο με δυο αγαπημένες φίλες, όλα τζετ που λέμε και στη Σαλόνικα. Και τώρα; Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τις ανθρώπινες σχέσεις, που στην προκείμενη περίπτωση τη δική μου, εννοώ που ήρθα εδώ στην ξενιτιά τις διατηρεί η τεχνολογία. Όταν ήμουν νέα (καλά ακόμη είμαι) ένα υπεραστικό τηλεφώνημα άξιζε μια περιουσία, πόσο μάλλον ένα υπερατλαντικό. Οπότε η επιστολή ήταν ο μόνος τρόπος ή έστω ο κύριος τρόπος επικοινωνίας. Τώρα δεν υπάρχει εφαρμογή που να μην έχει βιντεοκλήση.

Ευτυχώς δηλαδή γιατί θα έχανα την επαφή με ανθρώπους που έχουμε αληθινή φιλία δεκαετίες τώρα, που χτίστηκε με αμφότερη προσπάθεια. Σαν το δια ζώσης δεν είναι αλλά μερικές φορές πορευόμαστε με ό,τι έχουμε.

Είμαι σίγουρη πως δεν καταλάβατε που το πάω. Κι εγώ χάθηκα για λίγο. Εντάξει δεν πειράζει, κάπου θα καταλήξω. Το πρόβλημα λοιπόν ξεκινά, μιλώντας πάντα με προσωπική άποψη, μη γενικεύοντας κι όχι ως ειδικός του κλάδου, όταν στις σχέσεις ξεχυλώνουν τα όρια. Τι εννοώ με αυτό. Άντε να δω πως θα το εξηγήσω. 

Λοιπόν, οι άνθρωποι οφείλουμε στον εαυτό μας να δουλέψουμε μαζί του. Να προσπαθήσουμε να μας ανακαλύψουμε. Δεν είναι τυχαίο που ακούμε σχόλια για κάποιους 'έλα μωρέ αυτός (ο άνθρωπος) δεν ξέρει τι θέλει'  και ναι ισχύει. Με τι ευκολία το αντιλαμβανόμαστε για τον οποιοδήποτε άλλο, αλλά όχι για μας. 

Όποιος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του δεν μπορεί να είναι καλός φίλος, καλός σύντροφος, καλός γονέας, καλός επαγγελματίας. Γνώμη μου πάντα. Άνθρωποι ανασφαλείς, πράγμα που δεν είναι κακό να σου συμβαίνει, μου έχει συμβεί κι εμένα και μου συμβαίνει ενίοτε. Κακό όμως είναι να το καταλαβαίνεις και να μην κάνεις τίποτα να το αλλάξεις. Γιατί τότε χρειάζεσαι πάντα δεκανίκια στη ζωή σου. Γίνεσαι άνθρωπος χωρίς πρωτοβουλίες κι όλα τα δεινά σου ξεκινούν από τους άλλους, έτσι νομίζεις δηλαδή. Έχεις σκεφτεί πως αυτός που είναι δίπλα σου, μπορεί να σου πει όχι για το δικό σου καλό; Κι όχι γιατί δεν θέλει; Όπως είπε κι ο Πιττακός ο Μυτιληνιός 

"ΑΝΑΓΚΑ Δ΄ΟΥΔΕ ΘΕΟΙ ΜΑΧΟΝΤΑΙ" - "Εναντίον της ανάγκης , ούτε και οι Θεοί μπορούν να δώσουν μάχη".

Δεν αγαπάς τον εαυτό σου και γίνεσαι τοξικός και για σένα και για όσους είναι γύρω σου και σε νοιάζονται. Σκέψου εσύ θα ασχολιόσουν με κάποιον που είναι μες τη γκρίνια, την κατήφεια, το μόνιμο παράπονο; Που του φταίνε όλοι κι όλα; Σου απαντώ λοιπόν με βεβαιότητα όχι. Δε σου φταίει τίποτα άλλο εκτός από σένα τον ίδιο. Εύκολο είναι ασχολήσου λίγο με την πάρτη σου και δεν εννοώ να γίνεις νάρκισσος. Βρες την εχθρική σου πλευρά και πολέμησέ την. 

Αν δεν τα καταφέρνεις μόνος μπορείς και να βοηθηθείς εξωγενώς, ως πότε θα φταίνε τα δύσκολα παιδικά σου χρόνια για όλα σου τα δεινά; Που αν κάτσεις να σκεφτείς δεν έχεις δεινά, οι άνθρωποι που περνούν δύσκολα είναι αξιοπρεπείς, δεν παραπονιούνται, παλεύουν. Ναι έχουν στιγμές κατρακύλας ψυχολογικής οπότε απευθύνονται στο φίλο να τους ακούσει, να πει μια καλή κουβέντα ή αν τα πράγματα είναι σοβαρά απευθύνονται σε ειδικούς. 

Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα και μάλιστα βιωματικά. Αγαπήστε τον εαυτό σας για να μπορέσετε να αγαπήσετε κι άλλους κι οι άλλοι εσάς. Μα τι μας λες Βικάκι μεσημεριάτικα θα μου πείτε. Απαντώ λοιπόν κάτι δικά μου που λέγαμε και στο τουίτερ τα παλιά χρόνια. 

Δεν είμαι συγγραφέας, δεν επιθυμώ να γίνω, προς το παρόν, αργότερα δεν ξέρω. Έχω άλλα όνειρα για την ώρα για τα οποία είμαι αρκετά κοντά όσο και μακριά από την πραγματοποίησή τους. 

Δε σας φιλώ λόγω απαγορεύσεων αλλά πάντα σας αγαπώ. 

Λέτε να κάνω μια στήλη Η θεία Βίκυ ξέρει; Δεν ξέρω θα δω.

Υ.Γ. Τη φωτό μου έστειλε η καλυτερη φίλη όλων των εποχών και είναι η δική μου φίλη. Χθεσινή από την παραλία της νύφης του Βορρά.