Μα τι θα πουν οι άλλοι. Μια στάση που καθορίζει τις ζωές μας. Ή μήπως όχι

Στην εποχή του διαδικτύου τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο έντονα. Μας διαβάζουν συνήθως στα κοινωνικά δίκτυα δεκάδες, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες άνθρωποι. Υποσυνείδητα θα επιθυμούσαμε αυτά που γράφουμε να αρέσουν σε όλους. Ποιος δεν θέλει την αποδοχή και την επιβράβευση. Ποιος θέλει αρνητικά σχόλια και διαδικτυακούς καυγάδες.

Κοινότητες ανθρώπων

Υπάρχουμε ως άνθρωποι εδώ και τουλάχιστον 1.000.000 χρόνια στον πλανήτη. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πόσο ακριβώς καιρό βρισκόμαστε εδώ αλλά δεν θα σταθώ σε αυτές.

Επιβιώσαμε σε ομάδες. Ήταν ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε ζωντανοί. Όταν είσαι εκτεθειμένος σε βίαια καιρικά φαινόμενα, άγρια ζώα, ασθένειες και τη διαρκή μάχη για την εύρεση τροφής τα πράγματα δεν είναι εύκολα.

Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να κάνουν τα ίδια πράγματα. Υπήρχαν νεότεροι, γηραιότεροι, παιδιά και γονείς. Όλοι αυτοί έπρεπε να προστατευτούν από την άγρια φύση, να αμυνθούν από τα άγρια ζώα και ταυτόχρονα να φροντίσουν για κάποιο είδος στέγης και θέρμανσης το χειμώνα. Το θέμα της ασφάλειας ήταν τεράστιο. Ναι, πηγαίνω πίσω στην εποχή των σπηλαίων.

Μόνος του ο καθένας δεν θα κατάφερνε τίποτα. Αν ένα μέλος αρρώσταινε και βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση μόνο και εκτεθειμένο στη φύση είχε πει το ποίημα. Ήταν απλό.

Έπρεπε λοιπόν να καταφέρουμε να ανήκουμε σε μια ομάδα. Να μας αποδεχθεί μια κοινότητα ανθρώπων. Για να γίνει κάτι τέτοιο έπρεπε να προσαρμοστούμε στον τρόπο λειτουργίας μιας τέτοιας κοινότητας ανθρώπων. Όχι μόνο στον τρόπο λειτουργίας αλλά και τον τρόπο σκέψης. Όσο πρωτόγονη και αν ήταν η σκέψη τότε.

Μέχρι και σήμερα τις κοινότητες των ανθρώπων τις ενώνει κάτι. Κάποια ιδεολογία, θρησκεία κάποιο αντικείμενο, κάτι. Αλλιώς παύει να είναι μια κοινότητα. Πρέπει να έχεις κάποιο κοινό σκοπό. Αυτός τότε ήταν κυρίως η επιβίωση. Είχαν όμως ακόμη και τότε ρόλους, υποχρεώσεις και δικαιώματα.

Τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς

Μας ενδιέφερε από τότε τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Θέλαμε να είμαστε αρεστοί ώστε να παραμείνουμε μέλη της ομάδας. Ήταν καθαρά θέμα επιβίωσης. Κάποιος που θα εναντιωνόταν στην ομάδα ή θα παραβίαζε κάποιον από τους κανόνες πιθανώς τον περίμενε η έξοδος το οποίο μέσες άκρες σήμαινε το τέλος του.

Το να είσαι ο αιρετικός ή ο αντιδραστικός της παρέας τότε δεν ήταν ιδιαίτερα καλή ιδέα.

Οι εποχές προφανώς σήμερα έχουν αλλάξει. Για την ακρίβεια έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. 

Ο καθένας μόνος του

Σε όποια κατηγορία και αν ανήκει. Έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Αν και θεωρώ ότι πολύ σύντομα θα αλλάξει αυτό. 

Στηριζόμαστε σε πολλά πράγματα για να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τα καταφέρνουμε και μόνοι μας περίφημα.

Για το θέμα της ασφάλειας έχουμε την αστυνομία. Το στρατό. Αν υπάρξει πρόβλημα στην πόλη ή το χωριό μας θα φωνάξουμε την αστυνομία. Αν κινδυνεύει η χώρα μας έχουμε οργανωμένο στρατό για να την υπερασπιστεί. Αν μας αδικήσει κάποιος ή μας τραβήξει ένα μπουκέτο υπάρχει ολόκληρο δικονομικό σύστημα να μας προστατεύει και θεωρητικά να μας αποζημιώσει στο τέλος και να τιμωρηθεί ο θύτης.

Δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας, γυναίκα, δυνατός ή αδύναμος. Έχουμε άλλους για να μας παρέχουν το αίσθημα ασφάλειας. Δεν έχουμε ανάγκη κανέναν.

Δεν ζούμε πια στην άγρια φύση. Πλην ελάχιστων εξαιρέσεων δεν κινδυνεύουμε ιδιαίτερα από άγρια ζώα.

Δεν χρειάζεται να περπατάμε χιλιόμετρα κάθε μέρα ή να κυνηγάμε θηράματα για την τροφή μας. Πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και αγοράζουμε ό,τι θέλουμε αρκεί να υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα.

Μα τι θα πουν οι άλλοι

Το αρχέγονο ένστικτο κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχει ακόμα μέσα μας. Ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος ότι οι πράξεις μας θα έχουν αρνητικές συνέπειες.

Μας απασχολεί αν η δημοσίευσή μας, το σχόλιο, η έκφραση των σκέψεων θα πέσουν σε λάθος χέρια. Αν θα τύχουν κακής υποδοχής. Αν θα έχουν συνέπειες.

Θα το διαβάσει κάποιος που μας φθονεί, κάποιος πρώην, κάποια πρώην, κάποιος χωρίς ζωή, κάποιος παλιός γείτονας, κάποιος κακεντρεχής, ανώμαλος, οτιδήποτε.

Εκεί έγκειται και η ανωμαλία. Γιατί ακριβώς να είμαστε αποδεκτοί από όλες αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων που μόλις προανέφερα. Προσθέστε όσες κατηγορίες θέλετε στις παραπάνω.

Δεν συμβάλει στην επιβίωσή μας ή την ευμάρειά μας να γινόμαστε αρεστοί σε ένα μάτσο καθυστερημένους που πιθανώς δεν γνωρίσαμε ποτέ, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, δεν θα ξαναδούμε ποτέ ή στο κάτω-κάτω χεστήκαμε πατόκορφα τι κάνουν και αν συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μας.

Το ένστικτο αυτό λειτουργεί λάθος στην εποχή μας. Ο κόσμος αγοράζει αντικείμενα, δανείζεται, χρεώνεται απλά για να δείξει ότι "ταιριάζει" με την ομάδα. Μια ομάδα όμως που δεν τον βοηθά ουσιαστικά σε τίποτα. Ακόμα και αν θεωρεί ότι ανήκει νοητά.

Ακόμα χειρότερα αν γράφεις ή δημιουργείς βίντεο δημόσια

Έχω δει πολλούς ανθρώπους να τα παρατούν. Είτε ήταν γραφή είτε ήταν δημιουργία βίντεο (βλ YouTube).

Όταν άρχισε η βροχή αρνητικών σχολίων από κακεντρεχείς, καθυστερημένους ή απλά τρολ κάποιοι δεν άντεξαν. Λύγισαν και στο τέλος τα παράτησαν.

Οι πιο έμπειροι στην δημόσια γραφή ή γενικότερα στην δημόσια προβολή περιεχομένου αρχίζουν στην πορεία να γίνονται πιο χοντρόπετσοι.

Δεν θέλουν να αρέσουν σε όλους. Να ικανοποιήσουν τους πάντες. Να ανήκουν σε όλες τις ομάδες ανθρώπων.

Θέλουν απλά να είναι συνεπείς με το κοινό τους, αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά τους στηρίζουν, εκτιμούν το έργο τους και τους αγαπούν. Για τους υπόλοιπους απλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος στη ζωή.

Καλή βδομάδα σας εύχομαι φίλοι μου