Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020
Σήμερα επέλεξα να μου δώσω ρεπό. Θα μου πείτε είσαι αφεντικό του εαυτού σου; Επαγγελματικά όχι. Μόνο προσωπικά.
Πριν κάτι λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα ποστ από διαδικτυακούς φίλους και φίλες από ένα σάιτ που είχε πρωτοσέλιδο μια κυρία 50 ετών με μαγιό και με θαυμασμό για το γυμνασμένο σώμα της ενώ είναι γιαγιά. Είχε τονισμένο το πρωτοσέλιδο πως η κυρία είναι γιαγιά. Δεν το έψαξα το σάιτ, να πω την αλήθεια. Πιστεύω όσους το πόσταραν.
Έσπευσαν πολλές αξιαγάπητες να εκνευριστούν με την πενηντάρα γιαγιά, ως σχόλιο του άρθρου. Το βρίσκω κι εγώ άκομψο λίγο αλλά μπορεί να περιείχε και θαυμασμό από τον ή την αρθρογράφο. Μπορεί η πρόθεση να ήταν καλή.
Ωστόσο γιαγιά την αποκάλεσε, αφού έχει εγγόνι. Δεν ξέρω πόσα έχει αλλά για να είναι γιαγιά σίγουρα έχει ένα. Δεν την αποκάλεσε γριά, γιατί τόσος πανικός; Τι κρύβει αυτός ο πανικός σχολίων;
Τι μας συμβαίνει άραγε; Μπορεί ο οποιοσδήποτε, όποτε θέλει είτε άντρας είναι είτε γυναίκα να ασχοληθεί με τον εαυτό του ή να επιλέξει να μην ασχοληθεί. Γιατί μας εντυπωσιάζει, αρνητικά ή θετικά μια τέτοια εικόνα; Δε θα έβλεπες ποτέ σε ένα άρθρο έναν πενηντάρη παππού με κοιλιακούς. Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω, εγώ παραδείγματος χάρη ξέρω δυο τρεις, δε μπορεί να είμαι η μόνη.
Η μητέρα μου έγινε μητέρα στα δεκαεννιά της χρόνια και γιαγιά στα πενήντα της. Και δε φαινόταν καν η ηλικία της. Καλά κοιλιακούς δεν είχε αλλά και πάλι. Ήταν μια υπέρκομψη (κυκλοφορεί η λέξη τελευταία κι είπα να την εντάξω στο λεξιλόγιό μου) νέα γιαγιά. Αυτό βέβαια πριν δεκαεννιά χρόνια.
Σήμερα είμαι εγώ αυτή η πενηντάρα που επειδή τα παιδιά μου είναι ακόμη 19 ετών (ναι και τα δύο) κι έχουν κάποια όνειρα για τη ζωή τους μάλλον δεν το βλέπω να γίνομαι σύντομα γιαγιά. Λογικά θα γίνω γριά γιαγιά αν ζω, έχουμε και τον ιό να μας απειλεί, την τρέλα μου μέσα.
Γιατί υποτιμούμε τόσο πολύ τη γυναίκα; Διότι αυτό εισπράττω κι από τις διαμαρτυρίες των συνομήλικων γυναικών και δεν τις αδικώ. Μα είμαστε τελικά στο 2020; Η γυναίκα που έκανε τον κύκλο της, μεγάλωσε τα παιδιά της, είδε όπως λέμε και στην πατρίδα εγγόνια, μπορεί τώρα να πάει να πεθάνει;
Έπαψε να είναι γυναίκα δηλαδή; Έχει στην καλύτερη μια δεκαετία να την ταλαιπωρεί η κλιμακτήριος, μέχρι να έρθει η εμμηνόπαυση να την αποτελειώσει, έχει κι όλους τους ηλίθιους να την τοποθετούν σε ηλικιακές βαθμίδες με επιτρεπτά ή μη επιτρεπτά όρια, ανάλογα με τις ιδιότητές της. Το να γίνει μια γυναίκα γιαγιά δεν είναι επιλογή της, είναι επιλογή του παιδιού της και δε θα της πάρει και την άδεια δηλαδή.
Για αυτό που λέτε κι εγώ κοπανιέμαι στη γυμναστική κάθε μέρα, άντε σχεδόν καθημερινά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα επιλέξει το παιδί σου να σε κάνει γιαγιά. Να είμαι έτοιμη βρε αδερφέ. Να έχω το σωστό λουκ για πρωτοσέλιδο, όχι τίποτε άλλο να εξαντλήσω αυτά τα τρία λεπτά δημοσιότητας που δικαιούμαστε όλοι. Ελπίζω να παραμένουν τρία λεπτά γιατί αν έχει αυξηθεί ο χρόνος δεν ξέρω αλλά σκέφτομαι να αρχίσω μπαλέτο, όσο να πεις κάνει πιο μεγάλη εντύπωση από τους κοιλιακούς.
Σαν να το βλέπω
Γιαγιά μπαλαρίνα 50 Οκτωβρίων.
Παιδιά προσπαθώ να γίνω μπλόγκερ, μη μου θυμώσετε τώρα (αν βγάλετε άκρη τι θέλω να πω, διότι διάβασα ως εδώ πριν το δημοσιεύσω και δεν είμαι ούτε γω σίγουρη).
Τα άρθρα μου είναι πάντα φρέσκα. Μόλις τα γράψω τα δημοσιεύω. Γιατί αν το διαβάσω το καθένα την ώρα που το γράφω καμιά δεκαριά φορές μπορεί και να το διαγράψω. Άλλη φορά θα σας πω το γιατί. Όχι το γατί.
Φιλάρες πλατανόφυλλες.
