Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020   Ελάτε για παρέαααααα

Και να λοιπόν βρίσκομαι τώρα να γράφω αυτά που σκέφτομαι βέβαια κυρίως κι όχι αυτά που κάνω. Σήμερα θα σας πω για κάτι που κάνω και πως το κάνω (αυτό το λες και πρόστυχο).

Λοιπόν θα εξηγήσω και γιατί το κάνω αυτό που κάνω και γιατί σας το προτείνω. Εδώ και 17 χρόνια ζω με πόνους μυοσκελετικούς, κάθε μέρα, όλη μέρα. Ο λόγος; Δύο κοίλες στο δίσκο και καθίζηση των τριών τελευταίων σπονδύλων μου. Το σώμα μου ψάχνοντας αυτοβούλως θέση να μην πονάει έχει στραβώσει την σπονδυλική μου στήλη. Αυτό δεν έγινε έτσι από μόνο του. Πέρασα μια 8μηνη δίδυμη κύηση στο κρεβάτι, ήταν πολύ το βάρος ειδικά από τον τέταρτο μήνα και μετά, δε μπορείτε να φανταστείτε πως είχα γίνει και δεν ήταν από το φαγητό. Έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι λόγω απειλούμενης κύησης. 

Αυτά τα ιατρικά  δεν τα γράφω από μόνη μου, προέκυψαν από πλήθος εξετάσεων, μαγνητικών, αξονικών κλπ. 

Ένας εκπληκτικός φίλος ορθοπεδικός στην Ελλάδα μου τόνισε αυστηρά να μην αφήσω κανέναν να με χειρουργήσει για κανέναν λόγο, να προσέχω να μην παχύνω και να κάνω κάποιες ασκήσεις καθημερινά να δυναμώσω τους μύες μου ώστε να στηρίζεται καλύτερα ο σκελετός μου. Αυτό έκανα. Μέχρι που ήρθα στη Γερμανία κι επειδή μέχρι να τακτοποιηθώ και εξαιτίας του τρελού άγχους πέρασαν κανά δυο χρόνια δεν ασχολήθηκα καθόλου. Αποτέλεσμα να χειροτερέψω άσχημα. Κάθε κίνηση το πρωί ήταν μαρτύριο μέχρι που μια μέρα δε μπορούσα ούτε να ανασάνω χωρίς πόνο. Οδηγήθηκα και πάλι στο γιατρό. Εξετάσεις κι εδώ, πάλι από την αρχή όλες και το πόρισμα ήταν το ίδιο αλλά αυτή τη φορά τα πόδια μου δεν είχαν καμία δύναμη. Οπότε εδώ μου συνέστησαν γυμναστική ειδική, ενέσεις κορτιζόνης και χίλια δυο ακόμη όμορφα (όχι). Είπα ευχαριστώ θα το σκεφτώ. Δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά. Καλώς κακώς δεν ξέρω. Το έχω αυτό όμως που λένε κάνω του κεφαλιού μου. 

Αποφάσισα λοιπόν να ξαναξεκινήσω το πρόγραμμα που ακολουθούσα στην Ελλάδα. Ένας πάγκος γυμναστικής, λίγα λάστιχα ένα φτηνό ποδήλατο, ένα στέπερ κι ένα στρώμα που αγόρασα σταδιακά. Άντε να μπεις πάλι σε πρόγραμμα. Κι όμως μπήκα! Τις πρώτες μέρες με πονούσε μέχρι και το τριχωτό της κεφαλής μου, ή τουλάχιστον  έτσι νόμιζα.

Αλλά περνώντας οι μέρες κατάλαβα πως όσα είχα κάνει στο παρελθόν δεν πήγαν χαμένα. Κι όλο αυτό βοηθάει γιατί βλέπεις κι ένα μικρό αποτέλεσμα στην κορμάρα ρε αδερφέ. 

Οπότε κάθε πρωί πριν τη δουλειά κι αφού πιω πέντε γουλιές καφέ ξεκινάω ένα πρόγραμμα με μουσική. Music is my painkiller που λέει και μια αγαπημένη ψυχή στο τουίτερ!

Σας παραθέτω, κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια παρακάτω κι ελάτε να γυμναστούμε παρέα! Κάθε μέρα! 

Αυτά ακούω δυο φορές το καθένα! Στείλτε μου κι εσείς τα αγαπημένα σας. Μισή ώρα κάθε μέρα! Άντε 45 λεπτά. 

Μη με αφήνετε μόνη σε αυτό. Αλλιώς νιώθω όταν ξέρω πως είμαστε παρέα.