Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 - Ένας καφές και μια σχέση
Το 1988 αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Άνω Τούμπας της Θεσσαλονίκης. Ήμαστε τέσσερα τμήματα αυτοί που αποτελούσαμε την τρίτη Λυκείου.
Ήμαστε οι περισσότεροι από την πρώτη Γυμνασίου μαζί. Ελάχιστοι επέλεξαν τα τεχνικά κι επαγγελματικά λύκεια. Ήμαστε μια καλή φουρνιά παιδιών τότε. Καλή στόφα ρε παιδί μου.
Φυσικά με κάποιους είχαμε μεγαλύτερο δέσιμο, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Αλλά κακές σχέσεις δεν υπήρχαν σίγουρα. Ή έστω δεν ήταν εμφανείς. Οι περισσότεροι περάσαμε στα ανώτερα κι ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας και λίγο πολύ χάθηκαν αυτές οι δεμένες σχέσεις του σχολείου. Όχι πως δε βρισκόμασταν αλλά όλο και πιο σπάνια. Κάποιοι σπούδαζαν εκτός Θεσσαλονίκης. Ως γνωστό στις σπουδές ξεκινάς νέες φιλίες.
Για μένα ένας και μοναδικός φίλος υπήρχε από τότε και παρέμεινε μέχρι και σήμερα, με ένα μικρό διάστημα ενδιάμεσα που πήγε για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο και μετά στρατό κλπ. Έστω κι ένας όμως αρκεί να σε συνδέει με τα μαθητικά σου χρόνια που αποδεικνύονται τα πιο ανέμελα όλων όσων ακολουθούν. Απλά τότε δεν το γνωρίζουμε οπότε δεν το εκτιμάμε.
Πέρασαν τα χρόνια, άλλαξα και συνοικία οπότε επειδή τυχαία δεν συνάντησα κανέναν έχασα και τα ίχνη τους. Το 2015 λοιπόν στις 25 του Γενάρη πίνω ένα κρασί με μια φίλη στο Λόφο, ένα ωραίο μαγαζί πάνω από τον περιφερειακό στο ύψος της Τούμπας με μια φίλη που γνωριστήκαμε σε εργασιακό περιβάλλον. Ξαφνικά αρχίζουν κι εισέρχονται διάφορες γνωστές φυσιογνωμίες που αυξάνονται επικίνδυνα για να είναι σύμπτωση. Έκπληκτοι όλοι όπως κι εγώ μου λένε πως με ψάχνανε, δεν είχα φβ τότε, οπότε αφού κάποια πήγε στο πατρικό μου κι έλειπε το όνομα από το κουδούνι γιατί είχαν φύγει κι οι γονείς μου ήταν αδύνατο να με βρούνε. Πόσο είχαμε αλλάξει όλοι, αλλά αναγνωρίσιμοι ευτυχχώς. Είχαν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια για κάποιους από μας που δεν είχαμε ειδωθεί. Χαρά, νοσταλγία της εφηβικής αθωότητας και χιλιάδες μνήμες. Τι να πρωτοπείς! Τι να πρωτοθυμηθείς. Δεν είχα και πολύ χρόνο διότι ήμουν καλεσμένη και σε μια γιορτή κι είχα αργοπορήσει ήδη. Τους άφησα με πόνο καρδιάς αλλά έπρεπε.
Μετά από έξι μήνες έφυγα στη Γερμανία. Ναι ήταν μια απόφαση που δεν μου πήρε καιρό να πάρω. Έφτιαξα κι ένα λογαριασμό στο φβ να βρίσκεται. Στην αρχή δεν είχα χρόνο ούτε να ξυθώ, όταν όμως καλυτέρεψαν τα πράγματα ήταν και μια διέξοδος αυτό μη έχοντας φίλους εδώ. Ωστόσο άργησα να βρώ γνωστούς. Πρώτα βρήκα συμφοιτητές και μετά συμμαθητές. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, ένα κομμάτι της ζωής μου και πάλι στο προσκήνιο να μου θυμίζει όμορφα πράγματα κυρίως.
Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν κατάφερα να συναντηθώ με την Ελένη (μου). Λίγες οι ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας αλλά ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα! Είπαμε όλα μας τα εσώψυχα, χωρίς αναστολές, χωρίς διάθεση να κρύψουμε κάτι. Όπως τότε, παλιά! Χωριστήκαμε με μια αγκαλιά και μια υπόσχεση να μην ξαναχαθούμε!
Η Αφροδίτη, αγαπημένη και κολλητή συμφοιτήτρια. Ακόμη μια συνάντηση που παρακαλούσαμε να μην τελειώσει. Η κοπέλα αυτή είναι πηγή χαράς. Πάντα ήταν! Με ένα χαμόγελο και μόνο σου έφτιαχνε τη διάθεση. Τι να πρωτοπώ. (Σας περιμένω ε.)
Πριν λίγες μέρες βλέπω στο φβ μια ανάρτηση μιας αγαπημένης συμμαθήτριας της Ειρήνης, που ήταν στην πόλη που ζω τώρα! Κανονίζουμε συνάντηση και μάλιστα διέμενε σε ξενοδοχείο απέναντι από το γραφείο που εργάζομαι! Καθίσαμε δυο ώρες περίπου γιατί ήρθε όχι σαν τουρίστρια αλλά για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δεν ήμαστε κολλητές ποτέ η αλήθεια είναι, γιατί δεν έτυχε. Όμως αυτό τελικά δεν είχε καμία σημασία. Πόσο όμορφα μοιραστήκαμε όσα μας απασχολούν, όσα περάσαμε, όσα ακόμη ονειρευόμαστε. Θα την ξαναδώ την Ειρήνη σύντομα!
Ελένη μου, Αφροδίτη μου, Ειρήνη μου σας ευχαριστώ!!!
Να γιατί είμαι πλούσια. Γέμισα συναισθήματα. Μέχρι να αδειάσω θα τις ξαναδώ ιού επιτρέποντος. Βλέπω Κινέζο και θέλω να τον χαστουκίσω.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες και για τις τρεις. Αλλά φοβάμαι μη ζηλέψετε.
Φιλιά στα υπέροχα μουτράκια σας!
