Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2020 - Μην ξεχάσεις τον εαυτό σου

Από παιδί, όντας κι ανήλικο, επιβάλλεται να κάνεις αυτά που σου λένε, αυτά που πρέπει. Μεγαλώνεις μέσα σε υποχρεώσεις σχολικές, διεκπεραιωτικές και σωστό είναι αυτό διότι εσύ θα χτίσεις το μέλλον σου. Αρωγοί θα είναι αυτοί που σε μεγαλώνουν στο βαθμό που μπορούν αλλά εσύ θα κάνεις τον αγώνα σου. 

Νιώθεις έναν εγκλωβισμό, με ελάχιστες ελεύθερες στιγμές για σένα, με μια σκέψη να τα καταφέρεις όταν μεγαλώσεις. Όχι όλοι αλλά πολλοί. Πάντα μιλώ υποκειμενικά και φυσικά εκφράζομαι βιωματικά.

Κι εντάξει έρχεται κάποια στιγμή η μέρα, για άλλους πιο γρήγορα, για άλλους πιο αργά και για κάποιους ίσως ποτέ που μεγαλώνεις κι έχεις κατακτήσει κάποιους στόχους. 

Μετά συνεχίζεις για τους επόμενους στόχους, οι οποίοι δε σταματάνε ποτέ εκτός αν απρόοπτα μπεις στην κάσα ή στο βαζάκι (διαθέτουμε πλέον κι επιλογές).

Στο μεταξύ, μπαίνουν άτομα στη ζωή σου, γνωστοί, φίλοι, σύντροφοι, σύζυγοι, παιδιά. Κι αρχίζει ένας ατέρμονος αγώνας διεκπεραίωσης με πινελιές ευτυχισμένων στιγμών και μικρών ή μεγάλων κατορθωμάτων. Κάποιες στιγμές νιώθεις πως τα κατάφερες αλλά υπάρχουν κι άλλες πολλές που νιώθεις μοναξιά και πως τα έκανες όλα λάθος σε αυτή τη ζωή. Και πάλι από την αρχή. Όταν όμως περάσουν αρκετά τα χρόνια, έρχεται ο εαυτός σου και σου βαράει καμπανάκια είτε με ψυχοσωματικά συμπτώματα (σικ η λέξη περιέχει το πτώματα χιχι), είτε με παθολογικά συμπτώματα. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Τρέχεις σε παθολόγους, ψυχιάτρους κλπ να βρεις μια άκρη αν βρεις. 

Αν είσαι τυχερός και το καταλάβεις μόνος τραβάς χειρόφρενο κι ακούς το σώμα σου τι σου λέει. Γιατί κάτι προσπαθεί να σου πει. Κάθεσαι λοιπόν ώρες μαζί του και κοιτάς τι λάθος κάνεις διότι μάλλον συνεχίζεις να το κάνεις. Μιλάς μαζί του, καταλήγεις σε συμπεράσματα και επαναπροσδιορίζεις. 

Αρχίζεις και σε προσέχεις, ασχολείσαι μαζί σου. Σου αφιερώνεις χρόνο, δικό σου χρόνο αποκλειστικά γιατί τον έχεις ανάγκη. Παίρνεις ένα δώρο σε σένα, ακούς τη μουσική που θες στα ακουστικά σου, διαβάζεις ένα βιβλίο κι ας έπρεπε να μαγειρέψεις. Ντύνεσαι, στολίζεσαι και πας μια βόλτα ακόμη και μόνος, αν βρεις παρέα ακόμη καλύτερα!

Σε καταπιέζουν οι άλλοι θα αναρωτηθείτε ίσως και δικαίως. Μήπως κι εγώ δεν καταπιέζω κάποιους; Όλοι καταπιεζόμαστε κατά κάποιο τρόπο κι από διάφορες πηγές. Για παράδειγμα μπορεί από τον εργοδότη μας, αλλά εκεί δικαίως ό,τι διεκδικήσουμε πρέπει να το κάνουμε με τακτ και διπλωματία, εκτός αν είμαστε σίγουροι πως πολύ εύκολα θα βρούμε άλλη δουλειά.

Όλο αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει και αυτό δουλίτσα. Όμως αξίζει το αποτέλεσμα. Έχεις έναν καλύτερο εαυτό για σένα αλλά και για τους άλλους. Αρχίζεις να σε εκτιμάς, να σε αγαπάς. Είναι και μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας αυτό. 

Επίσης θέλω να σας πω πως ακόμη κι αν έχετε πλύνει τα αγαπημένα σας αθλητικά στο πλυντήριο και τα έχετε αφήσει στον ήλιο να στεγνώσουν δοκιμάστε τα αρκετή ώρα μέσα στο σπίτι πριν φύγετε για τη δουλειά γιατί θα καταλήξετε με βρεγμένες κάλτσες πόδια κλπ και θα τα στεγνώνετε με το πιστολάκι (ευτυχώς Θε μου έχουμε τέτοιο στο γραφείο). Όχι τίποτε άλλο κρυώνεις εύκολα και μετά κάθεσαι και γράφεις άρθρα σαν αυτό και δεν είναι σωστό.

Φιλιά στα μούτρα! 

Υ.Γ. Η φωτό είναι από την Κεφαλλονιά. (Δική μου, όχι η Κεφαλλονιά η φωτό).