Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 - Βαδίζοντας στον έκτο χρόνο στη Γερμανία

Πριν έξι χρόνια τριγυρνούσε πολύ στο μυαλό μου η σκέψη να φύγω στο εξωτερικό. Από το 2010 μας είχανε πρήξει τα κανάλια πως κάθε μέρα χρεοκοπούμε και θα γυρίσουμε στη δραχμή αλλά θα χρωστάμε σε ευρώ κι άλλα τέτοια όμορφα που μπορούν να σε στείλουν άνετα στο τρελάδικο. Ειδικά όταν έχεις και δυο παιδιά στην εφηβεία πρέπει να πάρεις αποφάσεις. 

Είχα την τύχη (not) να ζω στη Θεσσαλονίκη. Θα θυμώσουν οι φίλοι, τα καρντάσια μου, αλλά έτσι είναι, η πόλη που αγαπώ, που έχω το σπίτι μου εκεί, που έζησα πανέμορφα φοιτητικά χρόνια κι άλλα πολλά είναι πανέμορφη αλλά δεν κάνει για επαγγελματικές καριέρες. Οι ελάχιστες καλές εταιρείες που έχει είναι οικογενειοκρατούμενες. Εργάζονται εκεί ο μπατζανάκης της κουμπάρας του πρώτου ξαδέρφου της γυναίκας μας. Καμία αξιοκρατία. Αυτό βίωσα εγώ αλλά μου το επιβεβαίωσε κι ένας υπέροχος φίλος μπρόκερ που έχω από Αθήνα και είχε πελάτες από εκεί.

Δε θα ξεχάσω το 2007 που δούλευα στο λογιστήριο της μεγαλύτερης εταιρείας εμπορίας καλλυντικών στην Ελλάδα που πηγαίνοντας να πληρώσω το αγγελιόσημο στο Δήμο, κάποιες χιλιάδες ευρώ, μπαίνοντας στο αρμόδιο γραφείο ο επικεφαλής του τμήματος έλεγε με καμάρι πως ο μεγαλύτερος εργοδότης της πόλης ήταν ο Δήμος Θεσσαλονίκης με 3000 άτομα προσωπικό!!! Πολύ τιμητικό ε. Εντωμεταξύ στο γραφείο ήταν καμιά δεκαριά γραφεία όλα κατειλημμένα χωρίς υπολογιστή πάνω χωρίς ένα τετράδιο κάτι να δείχνουν πως κάνουν ρε αδερφέ.

Τέλος πάντων με κάποιο τρόπο βιοπορίστηκα μιας κι ο μπάρμπας στην κορώνη που είχα ήταν μόνιμα σε διακοπές μάλλον. Δεν αντέχω να παρασιτώ σε κανέναν. Δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου. Μάλιστα στην τελευταία δουλειά που ήμουν πάλι στα λογιστικά και λίγο από όλα ως αντικείμενο είχα θερμοκρασία γραφείου 9 (εννιά για να μη νομίζετε πως έγραψα λάθος το νούμερο) το χειμώνα αλλά ήταν επιχειρηματίες νόμιζαν. Γυρνούσα σπίτι μου κι έβαζα τα πόδια μου μες το τζάκι να ζεσταθούν παρόλο που είχα ειδικό εξοπλισμό ρούχων αποκλειστικά για εκεί διότι αλλού δεν φοριόταν αυτά τα ρούχα. Εννοείται πως όλο το χειμώνα δούλευα με το μπουφάν. Το πρωί έκανα περίπου δεκαπέντε λεπτά για να ντυθώ, ισοθερμικά εσώρουχα, διπλές κάλτσες, γούνινες μπότες και πουπουλένια μπουφάν. Όταν παραιτήθηκα δεν είπα πως έχω σκοπό να φύγω, δεν τους αφορούσε εξάλλου, όταν το έμαθαν βέβαια μου είπαν πως αυτοί ήταν ευπατρίδες και μείναν να παλέψουν ενώ εγώ... Και τα είπαν σε μένα αυτά που ήξερα τα λογιστικά τους χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα (γέλασα πάλι τώρα που τα θυμήθηκα).

Θα τα λέω, θα τα γράφω παντού και πάντα και ποικιλοτρόπως. Εύχομαι να τα διαβάζουν μήπως και σώσουν τίποτα από την οποιαδήποτε αξία έχουν ως άνθρωποι, αν σώζεται. Το καλύτερο φυσικά είναι πως ακόμη μου χρωστάνε οι ευπατρίδες.

Έφυγα, ήρθα στη Γερμανία που δεν αρέσει, εγώ γεννήθηκα στην πανέμορφη αυτή πόλη που ζω και είναι ίδια σχεδόν όπως τότε, μου το επιβεβαίωσε η μητέρα μου και δε μετανιώνω. Πέρασα από τη σκύλα και τη χάρυβδη εδώ αλλά τελικά νομίζω πως τα κατάφερα, τουλάχιστον νιώθω ήρεμη, χαλαρή. Περπατάς σε όλη την πόλη κι είναι γεμάτη φύση, γεμάτη πάρκα τεράστια. Είμαστε μέρος της φύσης. Προσωπικά είμαι παιδί της πόλης, δεν αντέχω την ύπαιθρο παρά μόνο για διακοπές. Ωστόσο αυτός ο συνδυασμός πόλης και φύσης κάνει καλό στην ψυχή μου. 

Ο μόνος ενδοιασμός μου ήταν το κλίμα. Λοιπόν δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από την εξωτική Θεσσαλονίκη, ίσως είναι και καλύτερος τολμώ να πω αν σκεφτεί κανείς πως φορώ πέδιλα από αρχές Απριλίου ως κι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις σκέψεις. Δεν μπορούν όλοι όμως να γίνουν πιλότοι ή γιατροί, έτσι δε μπορούν κι όλοι να επιβιώσουν σε μια άγνωστη χώρα. Δεν έχει θάλασσες, όχι δεν έχει. Μου λείπει η θάλασσα, την κοιτούσα και ξέχναγα τα πάντα! Την έβλεπα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Εδώ πάω στο Ρήνο, μέχρι να έχω ένα σπίτι να βλέπει στο Ρήνο!!

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή. Μπορείς να προσαρμοστείς και να προσπαθήσεις να αποφύγεις να συμβιβαστείς. 

Ξέρω θα παρεξηγηθώ για αυτό το ας πω άρθρο. Όσοι με ξέρουν όμως θα καταλάβουν πολύ καλά τι εννοώ. 

Ήταν λίγες σκέψεις στη διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά μέσα στο τραμ που είναι εφτά στάσεις και σε διάρκεια μόλις δεκαπέντε λεπτά.