Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020 - Τα τραμ με έχουν καταστρέψει
Κανονικά πρέπει να πάω να αγοράσω ένα καινούριο ποδήλατο. Να μην κυκλοφορώ με τα τραμ.
Ποδήλατο έχω. Αλλά θέλω να είναι και ηλεκτρικό. Ένεκα η ηλικία. Αν κουραστώ ρε παιδί μου να συνεχίσω τη διαδρομή μου χωρίς ψυχολογικά, αρκετά έχω. Θα μου πείτε και τι μας το λες και δίκιο θα έχετε. Είπαμε είμαι αδμίν και κάπου πρέπει κι εγώ να ξεσπάσω, να τα βγάλω από μέσα μου.
Σε συνέχεια των σκέψεών μου αυτών των ημερών που άρχισαν να πέφτουν τα φύλλα, πόσο όμορφη εικόνα εντωμεταξύ, κολλημένο το μυαλό μου στη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Είναι ορισμένοι που έχουν ένα κάδρο φτιαγμένο στο κεφάλι τους για το πως περιμένουν να είναι η ζωή τους. Τι θέλω να πω. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει
Φταίει ο πατέρας μου που μας άφησε
Φταίει η μάνα μου που ήταν αγράμματη
Φταίει η φτώχια μας
Φταίει, φταίει, φταίει...
Ως πότε δηλαδή θα φταίνε πάντα οι άλλοι; Κι όταν είσαι παιδί να το καταλάβω. Ως ενήλικας όμως δεν πρέπει να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου; Μέχρι πότε θα κατηγορείς τους άλλους; Ή καλύτερα ως πότε θα δικαιολογείς τον εαυτό σου; Θα τον οικτίρεις; Θα θυματοποιείσαι;
Πέτυχαν στη ζωή τους άνθρωποι που χάσανε τους γονείς τους μωρά και μεγάλωσαν σε ορφανοτροφεία. Πήραν τη ζωή στα χέρια τους και διέπρεψαν. Πέτυχαν. Σε πολύ πιο δύσκολες εποχές που θέριζε η πείνα κι η αρρώστια.
Αυτοί λοιπόν με το κάδρο στο κεφάλι πως η ζωή τους χρωστάει τα πάντα, όταν βρεθούν με κόσμο που ενδιαφέρεται και προσπαθεί να τους βοηθήσει, ίσως ταρακουνηθούν λίγο οπότε κουνιέται και το κάδρο τους και κάτι κάνουν. Όχι πολλά αλλά έστω κάτι.
Υπάρχει κι η άλλη κατηγορία που έχουν τα κριτήρια της ζωής τατουάζ στο μυαλό τους. Αυτό δεν επιδέχεται καμία διόρθωση δυστυχώς. Θύματα μια ζωή και καλά. Θύματα του εαυτού τους. Κανέναν δεν μπορείς να βοηθήσεις αν δεν θέλει να βοηθηθεί. Κι όταν ακόμη ζητούν τη γνώμη σου για κάτι και τους τη λες σε ακούνε με το αυτί όχι με τον εγκέφαλο, σαν έναν απλό ήχο χωρίς σημασία.
Αυτοί πάντα βρίσκουν ξενιστή, πάντα όμως και παρασιτούν μια χαρά, χωρίς καμία τύψη, ενοχή κλπ. Το χειρότερο είναι πως διαιωνίζουν και το είδος τους για αυτό έχουμε γεμίσει κομπλεξικούς.
Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε τα θεματάκια μας κι εγώ φυσικά. Δε φορτώνομαι όμως σε άλλους. Παλεύω και δουλεύω με τον εαυτό μου να με καλυτερέψω. Δεν τα καταφέρνω πάντα φυσικά κι απογοητεύομαι αλλά δεν εγκαταλείπω.
Γιατί ο άνθρωπος εστιάζει πάντα στο τι του λείπει, ενώ ποτέ σε αυτά που έχει; Θα μου πείτε κι εσύ έχεις 300 ζευγάρια παπούτσια αλλά πάντα υπάρχει χώρος για ένα ακόμη, προφανώς και κάνω πλάκα (πλάκα για το γεγονός πως δε συγκρίνονται αυτά, γιατί πετριά με τα παπούτσια έχω).
Τι θέλετε για να είστε ικανοποιημένοι; Κανείς δε μπορεί να σας απαντήσει παρά μόνο ο εαυτός σας. Κάντε μια ενδοσκόπηση, καλό θα σας κάνει κι αν είστε πάνω από 50 ετών και μια κολονοσκόπηση επίσης, διότι η πρόληψη είναι καλύτερη της θεραπείας.
Να κάτι τέτοια σκέφτομαι και καμιά μέρα στο δρόμο για τη δουλειά αντί να κατέβω στη σωστή στάση θα βρεθώ στο Μόναχο.
Το άσμα να το ακούτε να μαλακώνει η ψυχή σας. Μου το αφιέρωσε ένας φίλος παραμονή Χριστουγέννων του 2014.
Σας φιλώ διαδικτυακά.
