Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020 - Πόσο μου αρέσουν οι Δευτέρες

Όλοι έχουμε λίγο πολύ μια πετριά για τη Δευτέρα. Δε μας αρέσει δεν την θέλουμε ρε παιδί μου. Μας ενοχλεί, μας στενεύει. Η αλήθεια είναι πως κάποιους από μας δε μας φτάνει το Σαββατοκύριακο, είναι λίγο. 

Μάλλον όλο αυτό έχει ξεκινήσει από τα μαθητικά μας χρόνια. Κάθε Κυριακή, ειδικά το απόγευμα, μας έπιανε κατάθλιψη λες και την επόμενη μέρα θα μας πήγαιναν στη λαιμητόμο. Γιατί άραγε; Ποιος φταίει; Τα μαθητικά μου χρόνια στο Δημοτικό σχολείο ξεκίνησαν σχεδόν στη μέση της δεκαετίας του 70, κάθε πρωί της κάθε Δευτέρας περνούσε ο δάσκαλος που είχα τότε από τα θρανία μας με μια βέργα ξύλινη να ελέγξει αν είχαμε κομμένα τα νύχια μας. Η βέργα λοιπόν ήταν επίπεδη κι από τη μια πλευρά είχε ζωγραφισμένο χαμόγελο ενώ από την άλλη μια θυμωμένη φατσούλα, πολύ μπροστά ο δάσκαλος με εμοτζί από το 1980! Όταν τα νύχια μας ήταν κομμένα, όλα καλά, μας έδειχνε την πλευρά της βέργας με το χαμόγελο και συνέχιζε στον επόμενο. Αλίμονο όμως αν δεν ήταν κομμένα! Όχι μόνο σου επιδείκνυε την πλευρά με τη θυμωμένη φατσούλα αλλά σου χτυπούσε τα δάχτυλα με αυτή! Μάλιστα κάτι Δευτέρες χειμωνιάτικες που δεν είχαν προλάβει να θερμανθούν οι αίθουσες πρωί πρωί και τα χεράκια ήταν παγωμένα ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Αυτά το σχολικό έτος 1979/1980. Σε εμένα δεν έτυχε ποτέ (αν είχε συμβεί θα σας το έλεγα) αλλά συνέβη σε συμμαθητές μου. Ναι είχαμε κάποιους που βίωναν φτώχεια κι οικογενειακά προβλήματα κι ενδεχομένως οι μανούλες δεν είχαν χρόνο να κοιτάξουν τόσο σχολαστικά τα νυχάκια των παιδιών τους. Αυτός ο ήχος της ξύλινης βέργας που έπιανε και το θρανίο κι ήταν εκκωφαντικός, ακόμη ηχεί στα αυτιά μου κι ας πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια! Ο δάσκαλος ήταν κι ο διευθυντής του σχολείου μάλιστα.

Επίσης θυμάμαι έναν συμμαθητή λίγο ζωηρό κι άτακτο αλλά χαριτωμένα άτακτο που μόλις τον έπιανε να κάνει τη ζαβολιά τον σήκωνε στον πίνακα και του τραβούσε τις φαβορίτες μέχρι να δακρύσουν τα μάτια του. Ωραία εκπαιδευτικά χρόνια (όχι βέβαια)! 

Κάπως έτσι η γενιά η δική μου τουλάχιστον απεχθανόταν τις Δευτέρες στα σχολικά χρόνια. Θα μου πείτε ως πότε θα κατηγορούμε τα παιδικά μας χρόνια για όσα νιώθουμε στην ενήλικη ζωή. Και θα έχετε και δίκιο γιατί κι εγώ το πιστεύω. Όσοι λοιπόν από μας διεκπεραιώσαμε και σπουδές και μετά βρεθήκαμε στον ιδιωτικό τομέα εργαζόμενοι, συνεχίσαμε να μισούμε τις Δευτέρες γιατί εκεί είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ευφυΐα των εργοδοτώνχαχαχαχαχα. Όχι πως οι Τρίτες ήταν καλύτερες, αλλά είχαμε μπει στο κλίμα από τη Δευτέρα κι ήταν πιο εύκολο. Μόλις έμπαινε η Τετάρτη, στο μυαλό τριγυρνούσε το ωραίο στιχάκι ¨Τεταρτούλα, πάει η βδομαδούλα¨. 

Και κάπως έτσι ξυπνάς ένα πρωί και αποφασίζεις να αλλάξεις τη ζωή σου. Με ρίσκο, να χάσεις. Δεν κερδίζουμε πάντα. Αυτό που περιγράφω φυσικά δεν αφορά όλους, κάποιοι είναι πολύ ευτυχισμένοι με τη δουλειά τους. Πόσοι είναι αυτοί; Πάντα βιωματικά, δεν γίνεται να ξέρω για όλο τον πλανήτη, σας λέω πως είναι οι λιγότεροι. Δε χρειάζεται να το παραδεχτείτε σε τρίτους, αρκεί να το κάνετε για εσάς σε εσάς.

Μόλις εντοπίσεις το πρόβλημα, τότε ίσως να θες και να το λύσεις. Ίσως. 

Δεν με ενοχλούν πια οι μέρες. Μου αρέσουν όλες και μερικές φορές δε μου αρέσει καμία, γιατί έτσι και γιατί μπορώ. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να το αλλάξω αυτό, δεν το έχω πετύχει 100% αλλά είμαι σε πολύ καλό δρόμο. 

Η ζωή δεν περιμένει, κάθε δευτερόλεπτο χάνεται. Ψαχτείτε λίγο μέσα σας και πετάξτε τα τοξικά και σε όποιον αρέσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να είστε αυτάρκεις όσο περισσότερο γίνεται.  

Καλή βδομάδα μας βρε!