Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020 - Πόσο μου αρέσουν οι Δευτέρες

Post 2196 Photo

Δευτέρα ξεκινά η εργάσιμη εβδομάδα, η σχολική εβδομάδα, οι δίαιτες κι άλλα όμορφα.

Όλοι έχουμε λίγο πολύ μια πετριά για τη Δευτέρα. Δε μας αρέσει δεν την θέλουμε ρε παιδί μου. Μας ενοχλεί, μας στενεύει. Η αλήθεια είναι πως κάποιους από μας δε μας φτάνει το Σαββατοκύριακο, είναι λίγο. 

Μάλλον όλο αυτό έχει ξεκινήσει από τα μαθητικά μας χρόνια. Κάθε Κυριακή, ειδικά το απόγευμα, μας έπιανε κατάθλιψη λες και την επόμενη μέρα θα μας πήγαιναν στη λαιμητόμο. Γιατί άραγε; Ποιος φταίει; Τα μαθητικά μου χρόνια στο Δημοτικό σχολείο ξεκίνησαν σχεδόν στη μέση της δεκαετίας του 70, κάθε πρωί της κάθε Δευτέρας περνούσε ο δάσκαλος που είχα τότε από τα θρανία μας με μια βέργα ξύλινη να ελέγξει αν είχαμε κομμένα τα νύχια μας. Η βέργα λοιπόν ήταν επίπεδη κι από τη μια πλευρά είχε ζωγραφισμένο χαμόγελο ενώ από την άλλη μια θυμωμένη φατσούλα, πολύ μπροστά ο δάσκαλος με εμοτζί από το 1980! Όταν τα νύχια μας ήταν κομμένα, όλα καλά, μας έδειχνε την πλευρά της βέργας με το χαμόγελο και συνέχιζε στον επόμενο. Αλίμονο όμως αν δεν ήταν κομμένα! Όχι μόνο σου επιδείκνυε την πλευρά με τη θυμωμένη φατσούλα αλλά σου χτυπούσε τα δάχτυλα με αυτή! Μάλιστα κάτι Δευτέρες χειμωνιάτικες που δεν είχαν προλάβει να θερμανθούν οι αίθουσες πρωί πρωί και τα χεράκια ήταν παγωμένα ο πόνος ήταν μεγαλύτερος. Αυτά το σχολικό έτος 1979/1980. Σε εμένα δεν έτυχε ποτέ (αν είχε συμβεί θα σας το έλεγα) αλλά συνέβη σε συμμαθητές μου. Ναι είχαμε κάποιους που βίωναν φτώχεια κι οικογενειακά προβλήματα κι ενδεχομένως οι μανούλες δεν είχαν χρόνο να κοιτάξουν τόσο σχολαστικά τα νυχάκια των παιδιών τους. Αυτός ο ήχος της ξύλινης βέργας που έπιανε και το θρανίο κι ήταν εκκωφαντικός, ακόμη ηχεί στα αυτιά μου κι ας πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια! Ο δάσκαλος ήταν κι ο διευθυντής του σχολείου μάλιστα.

Επίσης θυμάμαι έναν συμμαθητή λίγο ζωηρό κι άτακτο αλλά χαριτωμένα άτακτο που μόλις τον έπιανε να κάνει τη ζαβολιά τον σήκωνε στον πίνακα και του τραβούσε τις φαβορίτες μέχρι να δακρύσουν τα μάτια του. Ωραία εκπαιδευτικά χρόνια (όχι βέβαια)! 

Κάπως έτσι η γενιά η δική μου τουλάχιστον απεχθανόταν τις Δευτέρες στα σχολικά χρόνια. Θα μου πείτε ως πότε θα κατηγορούμε τα παιδικά μας χρόνια για όσα νιώθουμε στην ενήλικη ζωή. Και θα έχετε και δίκιο γιατί κι εγώ το πιστεύω. Όσοι λοιπόν από μας διεκπεραιώσαμε και σπουδές και μετά βρεθήκαμε στον ιδιωτικό τομέα εργαζόμενοι, συνεχίσαμε να μισούμε τις Δευτέρες γιατί εκεί είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ευφυΐα των εργοδοτώνχαχαχαχαχα. Όχι πως οι Τρίτες ήταν καλύτερες, αλλά είχαμε μπει στο κλίμα από τη Δευτέρα κι ήταν πιο εύκολο. Μόλις έμπαινε η Τετάρτη, στο μυαλό τριγυρνούσε το ωραίο στιχάκι ¨Τεταρτούλα, πάει η βδομαδούλα¨. 

Και κάπως έτσι ξυπνάς ένα πρωί και αποφασίζεις να αλλάξεις τη ζωή σου. Με ρίσκο, να χάσεις. Δεν κερδίζουμε πάντα. Αυτό που περιγράφω φυσικά δεν αφορά όλους, κάποιοι είναι πολύ ευτυχισμένοι με τη δουλειά τους. Πόσοι είναι αυτοί; Πάντα βιωματικά, δεν γίνεται να ξέρω για όλο τον πλανήτη, σας λέω πως είναι οι λιγότεροι. Δε χρειάζεται να το παραδεχτείτε σε τρίτους, αρκεί να το κάνετε για εσάς σε εσάς.

Μόλις εντοπίσεις το πρόβλημα, τότε ίσως να θες και να το λύσεις. Ίσως. 

Δεν με ενοχλούν πια οι μέρες. Μου αρέσουν όλες και μερικές φορές δε μου αρέσει καμία, γιατί έτσι και γιατί μπορώ. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να το αλλάξω αυτό, δεν το έχω πετύχει 100% αλλά είμαι σε πολύ καλό δρόμο. 

Η ζωή δεν περιμένει, κάθε δευτερόλεπτο χάνεται. Ψαχτείτε λίγο μέσα σας και πετάξτε τα τοξικά και σε όποιον αρέσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να είστε αυτάρκεις όσο περισσότερο γίνεται.  

Καλή βδομάδα μας βρε! 

Δες περισσότερα..

Μια Κυριακή 

Γερνάω μαμά…

Ήρθε η εποχή που θα μας πουν μαλάκες

Εντάξει εδώ και χρόνια μας αποκαλούν έτσι, δηλαδή τι μας αποκαλούν, το νιώθουμε οι ίδιοι μας κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά τουλάχιστον. Μέσα μας όμως ξέρουμε πολύ καλά τι γίνεται ή τι δεν γίνεται.

16 Νοεμβρίου 2022

Γράφω όταν έχω κάτι να πω, κι ελπίζω όπως τα γράφω να είναι κατανοητά από εσάς που απευθύνομαι. Ελπίζω...

 Τετάρτη 9 Νοέμβρη 2022

Έχω γράψει κάποια άρθρα εδώ με τίτλο την ημερομηνία, κάτι σαν ημερολόγιο δηλαδή. Ας το συνεχίσω λοιπόν! Η φωτό τη Δευτέρα τραβηγμένη μέσα από το αεροπλάνο στην επιστροφή από τον τόπο καταγωγής στον τόπο διαμονής. Κοίτα μαμά χωρίς πατρίδα!

Αυτό το τι ζούμε ρε μαλάκα μου στη μεγαλύτερη διάστασή του από ποτέ!

Είναι κάμποσα χρονάκια τώρα που ζούμε στη σφαίρα του Μάτριξ. Από το 2010 αρχίσαμε όσοι ειδικά ζούμε ή ζούσαμε στην Ελλάδα να μας αγγίζει εξ απαλών ονύχων το πρόβλημα.

Όμορφα που περνάμε δω στην εξωτική Αλλεμάνια

Θα σας πω κάποια πράγματα που διαβάζω, ακούω σε βίντεο έτσι για να γελάσουμε παρέα αλλά και να μάθετε αυτά που ενδεχομένως δεν ξέρετε, θα κουτσομπολέψω λιγάκι δηλαδή.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας..χθες

Θα έπρεπε να φροντίζουμε κάθε μέρα την ψυχική μας υγεία. Γνώμη μου

Τι είναι ευτυχία άραγε

Εξαρτάται σε ποια ηλικία βρίσκεσαι θα απαντήσω μόνη μου, διότι εδώ σε αυτό το υπέροχο μπλογκ του εξαιρετικού φίλου κι ανθρώπου Τομ εγώ μπορώ να γράφω ό,τι θέλω.

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, σχωράτε με

Να μιλήσουμε λίγο για την κατάθλιψη;Όχι αυτήν που φαντάζεται ο κόσμος, αυτό το περίεργο που είσαι λίγο blues, αλλά την ασθένεια, την καταγεγραμμένη και μελετημένη και καταχωρημένη στα ιατρικά βιβλία ως μια κανονική ασθένεια όπως ακριβώς είναι και ο σακχαρώδης διαβήτης. 

Τι καλοκαίρι κι αυτό ρε παιδάκι μου, για μένα όχι για όλους

Λένε κάποιοι και σωστά το λένε πως όλη τη βδομάδα περιμένουμε το ΣΚ όλο το χρόνο περιμένουμε τις διακοπές που είναι δεν είναι ούτε 10 μερούλες για τους περισσότερους και τελικά μάλλον η ζωή περνάει και την έχουμε ζήσει ελάχιστα...

Μια όαση ελεύθερης γραφής *κλέβω άραγε τα πνευματικά δικαιώματα της σελίδας; 

Έχω τόση πολλή ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου που δεν ξέρω αν υπάρχει σέρβερ να φιλοξενήσει τον όγκο μου (νταξ υπερβάλλω..λίγο)

Όλα του γάμου δύσκολα 

Πάει καιρός, πολύς για την ακρίβεια που έχω να γράψω κάτι εδώ..

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας... χθες 

Υγεία το πιο πολύτιμο αγαθό διαχρονικά. Μια μέρα αφιερωμένη στην ψυχική υγεία, ενώ θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα αφιερωμένη στην ψυχική μας υγεία και στην υγεία γενικότερα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020 - Τα τραμ με έχουν καταστρέψει

Κανονικά πρέπει να πάω να αγοράσω ένα καινούριο ποδήλατο. Να μην κυκλοφορώ με τα τραμ.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 - Βαδίζοντας στον έκτο χρόνο στη Γερμανία

Πότε πήρα την απόφαση να φύγω, πότε ήρθα, πότε πέρασαν 5 χρόνια γεμάτα από όλα δεν το κατάλαβα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020 - Αλλαγή εποχής κι οι σκέψεις μου που ακολουθούν

Αναμφισβήτητα ως τώρα ήταν και είναι η πιο περίεργη χρονιά που έχω βιώσει κι εγώ και πολλοί άλλοι.

Πόση μοναξιά εκεί έξω τελικά;

Είναι άραγε μοναξιά ή κάτι άλλο πιο βαθύ. Δεν ξέρω αναρωτιέμαι κι εγώ.

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2020 - Μην ξεχάσεις τον εαυτό σου

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι στο καλό συμβαίνει με το μυαλό μου. Πόσο περίεργο είναι πια; Τι διάολο θέλει από μένα; 

3 Σεπτέμβρη 2020 - Χάθηκα λίγες μέρες

Χάθηκα λίγες μέρες όσο κι αν δεν το ήθελα. Αυτό εδώ το πανέμορφο μπλογκ που σου επιτρέπει η μαγεία του διαδικτύου να μοιραστείς τις σκέψεις σου είναι μια χαλάρωση κι ένα χόμπι για μένα.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 - Ένας καφές και μια σχέση

Το 1988 αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Άνω Τούμπας της Θεσσαλονίκης. Ήμαστε τέσσερα τμήματα αυτοί που αποτελούσαμε την τρίτη Λυκείου. 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020 - Γιατί μας πονάει τόσο πολύ αυτή η μέρα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σύνδρομο Δευτέρας αλλά εγώ το βαφτίζω έτσι. Δεν ξέρω αν πάσχετε κι άλλοι από αυτό αλλά φαντάζομαι πως ναι.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020. Παγκόσμια μέρα του σεξ λέει 

Δεν ξέρω τι πετριά είναι αυτή και καθιερώθηκαν κάποιες παγκόσμιες ημέρες με περίεργη θεματολογία. Μήπως ξεχνιέται για παράδειγμα η παγκόσμια μέρα πεολειχίας αλλά και μπριζόλας ταυτόχρονα. Έχει γούστο να πληρώνονται κιόλας αυτοί που τις καθιερώνουν. Γιατί αν ναι λάθος δουλειά κάνω.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020   Ελάτε για παρέαααααα

Βρε πως περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Το έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, (λέμε τώρα άρθρο), πως μικρή που μας κάνανε οι συμμαθήτριές μας δώρα ημερολόγια δεν έγραφα γιατί, όπως είθιστε γράφεις στο τέλος της μέρας, οπότε με άφηνε αδιάφορη αυτό. Είχα μότο κι ας μην το ήξερα, το πάμε για άλλα.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020

Σήμερα επέλεξα να μου δώσω ρεπό. Θα μου πείτε είσαι αφεντικό του εαυτού σου; Επαγγελματικά όχι. Μόνο προσωπικά. 

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Έχασα μια μέρα. Αλήθεια γιατί την έχασα τη χθεσινή μέρα; Που πήγε; Τι έκανα χθες; Αναρωτιέται η γραία διότι ου γαρ έρχεται μόνο το γήρας. 

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 

Τι έγινε Βίκυ; Θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι. Μας ενημερώνεις για την ημερομηνία; Αγνοείς πως ίσως γνωρίζουμε ήδη τι μέρα είναι; Όχι φυσικά, έτσι κι αλλιώς σας θεωρώ πιο έξυπνους από μένα. Απλά αποφάσισα, μιας και είμαι αδμίν του μπλογκ (σικ) να κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Θα γράφω εδώ το καθημερινό μου ημερολόγιο.

Έχω μια μικρή φίλη. Πολύ καλή φίλη. 

Μια μέρα καυτή χθες στο Ντίσελντορφ, αλλά ποιος κάθεται σπίτι όταν έχει την ευκαιρία να βολτάρει με μια φίλη κι ας είναι και μικρή.

Έκτο καλοκαίρι στην εξωτική Γερμανία

Η αλήθεια είναι πως δεν τα μετρώ πια τα καλοκαίρια στην ξενιτιά. Ωστόσο φρομ τάιμ του τάιμ το μυαλό αναπολεί και μετράει αυτόματα. Δεν ξέρω από που κλείνουν τα νοτιφικέισονς.

Αστερόσκονη

Άλλη μια φορά θα αναφερθώ στα σόσιαλ μίντια. Αυτές τις μαγικές πλατφόρμες με τα πολλά περίεργα...

Με αφορμή το τείχος του Βερολίνου 

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινό 

Περί βλακείας ο λόγος

Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη. Κυριολεκτικά! Τάδε έφη Μπέρτολτ Μπρεχτ

Όταν το περιτύλιγμα είναι λουστραρισμένο αυτό δε σημαίνει πως είναι ανάλογο και το περιεχόμενο

Και κάπως έτσι τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια στην αρχή και μετά συνηθίζεις σιγά σιγά. Κακό πράγμα η συνήθεια. 

Ταμπέλες. Βάλε κι εσύ μια ταμπέλα, μπορείς.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιους να τσουβαλιάζουν κατηγορίες ανθρώπων έτσι αυθαίρετα και γενικεύοντας από μεμονωμένα περιστατικά..

Όλα θα πάνε καλά

Όλα θα πάνε καλά κι αν δεν πάνε θα τα κάνουμε εμείς να πάνε. Δεν πιστεύω να μη με πιστεύετε;

Μια Δευτέρα 

Σήμερα μπήκα στο τραμ μιας άλλης γραμμής από αυτήν που συνήθως παίρνω για να πάω στη δουλειά μου.

Εργασία και χαρά

Μάθε παιδί μου γράμματα. Ό,τι μάθεις στη ζωή σου καλό είναι.

Αχ Αθήνα σε αγαπώ

Όταν ήμουν μικρή, 4 ετών περίπου σε ένα ταξίδι μας από Γερμανία Ελλάδα οι γονείς μου με πήγαν στην Αθήνα μας να δω την πρωτεύουσα και όσα πιο πολλά από τα αρχαία μνημεία της.

Στο δρόμο για τη δουλειά

Όπως έχω γράψει κι άλλη φορά είμαι πολύ παρατηρητικός άνθρωπος. Θέμα χαρακτήρα. Ένα παραπάνω εδώ στη Γερμανία που είναι τελείως διαφορετική από τη χώρα μας. Είναι σαν παιχνίδι για μένα.

1 χρόνο πριν κλείσει ο μισός αιώνας 

Και κάνεις μια έτσι κι έχουν περάσει 49 ολόκληρα χρόνια κι εσύ κάποιες στιγμές, λίγες νιώθεις ακόμη παιδί. Γιατί παιδί είσαι όσο ζουν οι γονείς σου..

Το σύνδρομο του γραμματοκιβωτίου

Κάτι που δεν περίμενα ποτέ να αποκτήσω ήταν το σύνδρομο του γραμματοκιβωτίου. Ναι προφανώς και δεν είναι ιατρικός όρος, διότι πρέπει να συμβαίνει μόνο στη Γερμανία. Τουλάχιστον στην Ελλάδα που έζησα τόσα χρόνια δεν είχαμε τέτοια θέματα.

Αυτό είναι τόοοσο γερμανικό

Παρασκευή σήμερα, τελευταία εργάσιμη της εβδομάδας για μένα τουλάχιστον. Υπερτιμημένη ως μέρα αλλά η πιο κοντινή στο ΣΚ της καρδιάς μας. Περπατάς ανάλαφρα το πρωί να πας στη στάση να πάρεις το τραμ και...

Κοινωνικά δίκτυα παρτ 2

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Και πολύ καλά κάνουν. Η τεχνολογία υπάρχει για να διευκολύνει τη ζωή μας πρωτίστως, ενίοτε και για να την καταστρέφει. Σχεδόν όλα έχουν και την κακή τους χρήση.

Αγανάκτηση Νο 23565465465456

Η Γερμανία είναι νομοταγής χώρα μου λέγανε, στη Γερμανία δεν τολμάς να παρανομήσεις μου λέγανε. Όλα είναι νομότυπα μου λέγανε... Ναι καλά.

Φθινόπωρο στην Αλλεμάνια

Πάνε 4 χρόνια που μετανάστευσα και σχεδόν 5 που πήραμε την απόφαση. Μια τέτοια απόφαση δεν υλοποιείται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αγάπης Βίκυφθέγματα

Αλήθεια πόσοι μας αγάπησαν, πόσους αγαπήσαμε. Τον εαυτό μας τον αγαπάμε;(ζεν) Αγάπη μια λέξη παραφορτωμένη έως και διεφθαρμένη στις μέρες μας.