Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας... χθες 

Post 2207 Photo

Υγεία το πιο πολύτιμο αγαθό διαχρονικά. Μια μέρα αφιερωμένη στην ψυχική υγεία, ενώ θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα αφιερωμένη στην ψυχική μας υγεία και στην υγεία γενικότερα.

Χθες η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ψυχική υγεία. Πόσα πολλά θα μπορούσα να γράψω για αυτό το θέμα. Ένα θέμα ταμπού κι ας νομίζουμε πως το αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε έρθει μούρη με μούρη με αυτό το τέρας. Και το πιο δύσκολο δεν είναι το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μας, αλλά το πως εμείς οι ίδιοι θα το διαχειριστούμε.

Ανήκω στην κατηγορία, για τους άλλους πάντα, δε σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις, δεν έχεις ανάγκη εσύ. Όχι φίλε μου, έχω κι εγώ ανάγκη, φόβους, φοβίες, περιορισμένες αντοχές. Μα δείχνεις χαρούμενη, αποφασιστική, δυναμική κι άλλα όμορφα αισιόδοξα. Ναι δείχνω! Πόσο απέχει αυτό όμως από το όντως είμαι; Πολύ, ίσως και πάρα πολύ. Είναι αυτό το δείχνω η άμυνά μου και μόνον. Γιατί αμύνομαι; Γιατί φοβάμαι να παραδεχτώ πως φοβάμαι. Χαζό ακούγεται μάλλον, αλλά δεν είναι. Είναι ο μηχανισμός αυτοστήριξης που επικαλείται το μυαλό μου κι ορίζει το σώμα μου να αντιδρά έτσι.

Έχω καταλάβει τι είναι αυτό που με καταβάλλει τόσο πολύ. Όταν επί 18 συν απτά έτη κάθε πρωί που ξυπνάς οι πόνοι είναι σχεδόν αβάσταχτοι πόση διάθεση να έχεις; Πως να παλέψεις της ημέρας το 24ωρο; Συν όσα προσθέτουν και τα ρημάδια τα χρόνια που περνάνε. Εννοείται πως συμβουλεύτηκα ειδικό ο οποίος με διαβεβαίωσε πως ένας άνθρωπος που πονά 24/7/365 για χρόνια είναι αδύνατον να μη φλερτάρει με την κατάθλιψη. 

Πήρα τα μαγικά χαπάκια λοιπόν. Στην αρχή ένιωσα τρομερή ναυτία για πολλές μέρες, εντάξει δράκους και ροζ σύννεφα δεν έβλεπα, αλλά σιγά σιγά στο μήνα πάνω ήταν όλα κάπως πιο ήπια. Οι πόνοι, πόνοι βέβαια. Αλλά για αυτούς δεν υπάρχει γιατρειά, μόνο τρόποι καθυστέρησης των χειρότερων. Θα άλλαζε όμως η οπτική μου απέναντι στο πως βλέπω τα πράγματα. Και ναι άλλαξε, για έξι μόλις μήνες. Στην αρχή απορούσα κι εγώ. Άρχισα να έχω μια ποιότητα ας πω ζωής, ας πω. Μετά όλα πάλι ήταν ίδια. Ή έστω σχεδόν ίδια. Τα πήρα για ακόμη έξι μήνες. Και σιγά σιγά τα μείωνα ώσπου τα έκοψα. Από μόνη μου. 

Τις εργάσιμες μέρες λοιπόν που είναι πιο γεμάτες δεν έχω την πολυτέλεια να σκεφτώ γιατί δεν έχω χρόνο. Έρχεται εκείνη όμως η Κυριακή που σε ξυπνάει με αυτές τις σκέψεις. Ναι τις μισώ τις Κυριακές. Το έχω ξαναγράψει, πιο κομψά βέβαια. Ίσως πρέπει να βρω μια δουλειά και για τις Κυριακές. Δεν ξέρω όμως αν το κουφάρι μου θα το αντέξει κι έχω χειρότερα αποτελέσματα τελικά. 

Φυσικά δεν είναι μόνο τα ψυχοσωματικά που μας ταλαιπωρούν είναι κι οι εξωγενείς παράγοντες, εργασία, συνάδελφοι, αδικία, σύντροφοι, συγγενείς κλπ. Ατελείωτος κατάλογος, δυστυχώς. Αυτό που μας βαραίνει πολύ νομίζω είναι οι λάθος επιλογές μας. Όπως λέει κι η αγαπημένη μου μητέρα, κάποιους ανθρώπους τους κάνουμε μοίρα μας. Οπότε λουζόμαστε τα αποτελέσματα. Δεν αποποιήθηκα ποτέ τις ευθύνες μου, δεν θα το κάνω τώρα. Κανείς δε μας φταίει τόσο όσο ο εαυτός μας.

Ωστόσο είναι η Κυριακή μια μέρα αργίας (σαν να την ακούω σαρκαστικά να γελάει και να μου λέει χοχο μόνο εμένα έχεις μες τη βδομάδα να κάνεις κάτι που θες) οπότε ας κάνω κάτι που θέλω. Ίσως κι όχι. 

Εσάς από την καρδιά μου σας εύχομαι όμορφες Κυριακές. Αν βρείτε τον τρόπο να τις ξορκίσω κι εγώ στείλτε μου μέιλ στο σάιτ. Μη μου πείτε όμως να σκέφτομαι θετικά, να μην αγχώνομαι. Αυτά τα ξέρω, τα έχω εμπεδώσει. Τον τρόπο θέλω! 

Σας αφιερώνω το τραγουδάκι έτσι γιατί είχα χρόνια να το ακούσω. Φιλιά μόνο διαδικτυακά φάτσες μου λόγω ιού! Σας τα χρωστώ όσοι τα θέτε δια ζώσης, όταν όλη αυτή η μαλακία θα έχει περάσει, αν περάσει.

Δες περισσότερα..

Μια Κυριακή 

Γερνάω μαμά…

Ήρθε η εποχή που θα μας πουν μαλάκες

Εντάξει εδώ και χρόνια μας αποκαλούν έτσι, δηλαδή τι μας αποκαλούν, το νιώθουμε οι ίδιοι μας κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά τουλάχιστον. Μέσα μας όμως ξέρουμε πολύ καλά τι γίνεται ή τι δεν γίνεται.

16 Νοεμβρίου 2022

Γράφω όταν έχω κάτι να πω, κι ελπίζω όπως τα γράφω να είναι κατανοητά από εσάς που απευθύνομαι. Ελπίζω...

 Τετάρτη 9 Νοέμβρη 2022

Έχω γράψει κάποια άρθρα εδώ με τίτλο την ημερομηνία, κάτι σαν ημερολόγιο δηλαδή. Ας το συνεχίσω λοιπόν! Η φωτό τη Δευτέρα τραβηγμένη μέσα από το αεροπλάνο στην επιστροφή από τον τόπο καταγωγής στον τόπο διαμονής. Κοίτα μαμά χωρίς πατρίδα!

Αυτό το τι ζούμε ρε μαλάκα μου στη μεγαλύτερη διάστασή του από ποτέ!

Είναι κάμποσα χρονάκια τώρα που ζούμε στη σφαίρα του Μάτριξ. Από το 2010 αρχίσαμε όσοι ειδικά ζούμε ή ζούσαμε στην Ελλάδα να μας αγγίζει εξ απαλών ονύχων το πρόβλημα.

Όμορφα που περνάμε δω στην εξωτική Αλλεμάνια

Θα σας πω κάποια πράγματα που διαβάζω, ακούω σε βίντεο έτσι για να γελάσουμε παρέα αλλά και να μάθετε αυτά που ενδεχομένως δεν ξέρετε, θα κουτσομπολέψω λιγάκι δηλαδή.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας..χθες

Θα έπρεπε να φροντίζουμε κάθε μέρα την ψυχική μας υγεία. Γνώμη μου

Τι είναι ευτυχία άραγε

Εξαρτάται σε ποια ηλικία βρίσκεσαι θα απαντήσω μόνη μου, διότι εδώ σε αυτό το υπέροχο μπλογκ του εξαιρετικού φίλου κι ανθρώπου Τομ εγώ μπορώ να γράφω ό,τι θέλω.

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω, σχωράτε με

Να μιλήσουμε λίγο για την κατάθλιψη;Όχι αυτήν που φαντάζεται ο κόσμος, αυτό το περίεργο που είσαι λίγο blues, αλλά την ασθένεια, την καταγεγραμμένη και μελετημένη και καταχωρημένη στα ιατρικά βιβλία ως μια κανονική ασθένεια όπως ακριβώς είναι και ο σακχαρώδης διαβήτης. 

Τι καλοκαίρι κι αυτό ρε παιδάκι μου, για μένα όχι για όλους

Λένε κάποιοι και σωστά το λένε πως όλη τη βδομάδα περιμένουμε το ΣΚ όλο το χρόνο περιμένουμε τις διακοπές που είναι δεν είναι ούτε 10 μερούλες για τους περισσότερους και τελικά μάλλον η ζωή περνάει και την έχουμε ζήσει ελάχιστα...

Μια όαση ελεύθερης γραφής *κλέβω άραγε τα πνευματικά δικαιώματα της σελίδας; 

Έχω τόση πολλή ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου που δεν ξέρω αν υπάρχει σέρβερ να φιλοξενήσει τον όγκο μου (νταξ υπερβάλλω..λίγο)

Όλα του γάμου δύσκολα 

Πάει καιρός, πολύς για την ακρίβεια που έχω να γράψω κάτι εδώ..

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2020 - Πόσο μου αρέσουν οι Δευτέρες

Δευτέρα ξεκινά η εργάσιμη εβδομάδα, η σχολική εβδομάδα, οι δίαιτες κι άλλα όμορφα.

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020 - Τα τραμ με έχουν καταστρέψει

Κανονικά πρέπει να πάω να αγοράσω ένα καινούριο ποδήλατο. Να μην κυκλοφορώ με τα τραμ.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020 - Βαδίζοντας στον έκτο χρόνο στη Γερμανία

Πότε πήρα την απόφαση να φύγω, πότε ήρθα, πότε πέρασαν 5 χρόνια γεμάτα από όλα δεν το κατάλαβα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020 - Αλλαγή εποχής κι οι σκέψεις μου που ακολουθούν

Αναμφισβήτητα ως τώρα ήταν και είναι η πιο περίεργη χρονιά που έχω βιώσει κι εγώ και πολλοί άλλοι.

Πόση μοναξιά εκεί έξω τελικά;

Είναι άραγε μοναξιά ή κάτι άλλο πιο βαθύ. Δεν ξέρω αναρωτιέμαι κι εγώ.

Τρίτη 8 Σεπτέμβρη 2020 - Μην ξεχάσεις τον εαυτό σου

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι στο καλό συμβαίνει με το μυαλό μου. Πόσο περίεργο είναι πια; Τι διάολο θέλει από μένα; 

3 Σεπτέμβρη 2020 - Χάθηκα λίγες μέρες

Χάθηκα λίγες μέρες όσο κι αν δεν το ήθελα. Αυτό εδώ το πανέμορφο μπλογκ που σου επιτρέπει η μαγεία του διαδικτύου να μοιραστείς τις σκέψεις σου είναι μια χαλάρωση κι ένα χόμπι για μένα.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020 - Ένας καφές και μια σχέση

Το 1988 αποφοίτησα από το 2ο Λύκειο Άνω Τούμπας της Θεσσαλονίκης. Ήμαστε τέσσερα τμήματα αυτοί που αποτελούσαμε την τρίτη Λυκείου. 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020 - Γιατί μας πονάει τόσο πολύ αυτή η μέρα;

Δεν ξέρω αν υπάρχει σύνδρομο Δευτέρας αλλά εγώ το βαφτίζω έτσι. Δεν ξέρω αν πάσχετε κι άλλοι από αυτό αλλά φαντάζομαι πως ναι.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020. Παγκόσμια μέρα του σεξ λέει 

Δεν ξέρω τι πετριά είναι αυτή και καθιερώθηκαν κάποιες παγκόσμιες ημέρες με περίεργη θεματολογία. Μήπως ξεχνιέται για παράδειγμα η παγκόσμια μέρα πεολειχίας αλλά και μπριζόλας ταυτόχρονα. Έχει γούστο να πληρώνονται κιόλας αυτοί που τις καθιερώνουν. Γιατί αν ναι λάθος δουλειά κάνω.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2020   Ελάτε για παρέαααααα

Βρε πως περνάνε οι μέρες, οι μήνες τα χρόνια. Βρε πως αλλάζουν οι καιροί. Το έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, (λέμε τώρα άρθρο), πως μικρή που μας κάνανε οι συμμαθήτριές μας δώρα ημερολόγια δεν έγραφα γιατί, όπως είθιστε γράφεις στο τέλος της μέρας, οπότε με άφηνε αδιάφορη αυτό. Είχα μότο κι ας μην το ήξερα, το πάμε για άλλα.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2020

Σήμερα επέλεξα να μου δώσω ρεπό. Θα μου πείτε είσαι αφεντικό του εαυτού σου; Επαγγελματικά όχι. Μόνο προσωπικά. 

Τρίτη 18 Αυγούστου 2020

Έχασα μια μέρα. Αλήθεια γιατί την έχασα τη χθεσινή μέρα; Που πήγε; Τι έκανα χθες; Αναρωτιέται η γραία διότι ου γαρ έρχεται μόνο το γήρας. 

Κυριακή 16 Αυγούστου 2020 

Τι έγινε Βίκυ; Θα αναρωτηθούν ίσως κάποιοι. Μας ενημερώνεις για την ημερομηνία; Αγνοείς πως ίσως γνωρίζουμε ήδη τι μέρα είναι; Όχι φυσικά, έτσι κι αλλιώς σας θεωρώ πιο έξυπνους από μένα. Απλά αποφάσισα, μιας και είμαι αδμίν του μπλογκ (σικ) να κάνω κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Θα γράφω εδώ το καθημερινό μου ημερολόγιο.

Έχω μια μικρή φίλη. Πολύ καλή φίλη. 

Μια μέρα καυτή χθες στο Ντίσελντορφ, αλλά ποιος κάθεται σπίτι όταν έχει την ευκαιρία να βολτάρει με μια φίλη κι ας είναι και μικρή.

Έκτο καλοκαίρι στην εξωτική Γερμανία

Η αλήθεια είναι πως δεν τα μετρώ πια τα καλοκαίρια στην ξενιτιά. Ωστόσο φρομ τάιμ του τάιμ το μυαλό αναπολεί και μετράει αυτόματα. Δεν ξέρω από που κλείνουν τα νοτιφικέισονς.

Αστερόσκονη

Άλλη μια φορά θα αναφερθώ στα σόσιαλ μίντια. Αυτές τις μαγικές πλατφόρμες με τα πολλά περίεργα...

Με αφορμή το τείχος του Βερολίνου 

Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινό 

Περί βλακείας ο λόγος

Η ανθρώπινη βλακεία είναι αήττητη. Κυριολεκτικά! Τάδε έφη Μπέρτολτ Μπρεχτ

Όταν το περιτύλιγμα είναι λουστραρισμένο αυτό δε σημαίνει πως είναι ανάλογο και το περιεχόμενο

Και κάπως έτσι τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια στην αρχή και μετά συνηθίζεις σιγά σιγά. Κακό πράγμα η συνήθεια. 

Ταμπέλες. Βάλε κι εσύ μια ταμπέλα, μπορείς.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιους να τσουβαλιάζουν κατηγορίες ανθρώπων έτσι αυθαίρετα και γενικεύοντας από μεμονωμένα περιστατικά..

Όλα θα πάνε καλά

Όλα θα πάνε καλά κι αν δεν πάνε θα τα κάνουμε εμείς να πάνε. Δεν πιστεύω να μη με πιστεύετε;

Μια Δευτέρα 

Σήμερα μπήκα στο τραμ μιας άλλης γραμμής από αυτήν που συνήθως παίρνω για να πάω στη δουλειά μου.

Εργασία και χαρά

Μάθε παιδί μου γράμματα. Ό,τι μάθεις στη ζωή σου καλό είναι.

Αχ Αθήνα σε αγαπώ

Όταν ήμουν μικρή, 4 ετών περίπου σε ένα ταξίδι μας από Γερμανία Ελλάδα οι γονείς μου με πήγαν στην Αθήνα μας να δω την πρωτεύουσα και όσα πιο πολλά από τα αρχαία μνημεία της.

Στο δρόμο για τη δουλειά

Όπως έχω γράψει κι άλλη φορά είμαι πολύ παρατηρητικός άνθρωπος. Θέμα χαρακτήρα. Ένα παραπάνω εδώ στη Γερμανία που είναι τελείως διαφορετική από τη χώρα μας. Είναι σαν παιχνίδι για μένα.

1 χρόνο πριν κλείσει ο μισός αιώνας 

Και κάνεις μια έτσι κι έχουν περάσει 49 ολόκληρα χρόνια κι εσύ κάποιες στιγμές, λίγες νιώθεις ακόμη παιδί. Γιατί παιδί είσαι όσο ζουν οι γονείς σου..

Το σύνδρομο του γραμματοκιβωτίου

Κάτι που δεν περίμενα ποτέ να αποκτήσω ήταν το σύνδρομο του γραμματοκιβωτίου. Ναι προφανώς και δεν είναι ιατρικός όρος, διότι πρέπει να συμβαίνει μόνο στη Γερμανία. Τουλάχιστον στην Ελλάδα που έζησα τόσα χρόνια δεν είχαμε τέτοια θέματα.

Αυτό είναι τόοοσο γερμανικό

Παρασκευή σήμερα, τελευταία εργάσιμη της εβδομάδας για μένα τουλάχιστον. Υπερτιμημένη ως μέρα αλλά η πιο κοντινή στο ΣΚ της καρδιάς μας. Περπατάς ανάλαφρα το πρωί να πας στη στάση να πάρεις το τραμ και...

Κοινωνικά δίκτυα παρτ 2

Τα κοινωνικά δίκτυα είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Και πολύ καλά κάνουν. Η τεχνολογία υπάρχει για να διευκολύνει τη ζωή μας πρωτίστως, ενίοτε και για να την καταστρέφει. Σχεδόν όλα έχουν και την κακή τους χρήση.

Αγανάκτηση Νο 23565465465456

Η Γερμανία είναι νομοταγής χώρα μου λέγανε, στη Γερμανία δεν τολμάς να παρανομήσεις μου λέγανε. Όλα είναι νομότυπα μου λέγανε... Ναι καλά.

Φθινόπωρο στην Αλλεμάνια

Πάνε 4 χρόνια που μετανάστευσα και σχεδόν 5 που πήραμε την απόφαση. Μια τέτοια απόφαση δεν υλοποιείται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αγάπης Βίκυφθέγματα

Αλήθεια πόσοι μας αγάπησαν, πόσους αγαπήσαμε. Τον εαυτό μας τον αγαπάμε;(ζεν) Αγάπη μια λέξη παραφορτωμένη έως και διεφθαρμένη στις μέρες μας.