Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας... χθες 

Χθες η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ψυχική υγεία. Πόσα πολλά θα μπορούσα να γράψω για αυτό το θέμα. Ένα θέμα ταμπού κι ας νομίζουμε πως το αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε έρθει μούρη με μούρη με αυτό το τέρας. Και το πιο δύσκολο δεν είναι το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μας, αλλά το πως εμείς οι ίδιοι θα το διαχειριστούμε.

Ανήκω στην κατηγορία, για τους άλλους πάντα, δε σε φοβάμαι εσένα, θα τα καταφέρεις, δεν έχεις ανάγκη εσύ. Όχι φίλε μου, έχω κι εγώ ανάγκη, φόβους, φοβίες, περιορισμένες αντοχές. Μα δείχνεις χαρούμενη, αποφασιστική, δυναμική κι άλλα όμορφα αισιόδοξα. Ναι δείχνω! Πόσο απέχει αυτό όμως από το όντως είμαι; Πολύ, ίσως και πάρα πολύ. Είναι αυτό το δείχνω η άμυνά μου και μόνον. Γιατί αμύνομαι; Γιατί φοβάμαι να παραδεχτώ πως φοβάμαι. Χαζό ακούγεται μάλλον, αλλά δεν είναι. Είναι ο μηχανισμός αυτοστήριξης που επικαλείται το μυαλό μου κι ορίζει το σώμα μου να αντιδρά έτσι.

Έχω καταλάβει τι είναι αυτό που με καταβάλλει τόσο πολύ. Όταν επί 18 συν απτά έτη κάθε πρωί που ξυπνάς οι πόνοι είναι σχεδόν αβάσταχτοι πόση διάθεση να έχεις; Πως να παλέψεις της ημέρας το 24ωρο; Συν όσα προσθέτουν και τα ρημάδια τα χρόνια που περνάνε. Εννοείται πως συμβουλεύτηκα ειδικό ο οποίος με διαβεβαίωσε πως ένας άνθρωπος που πονά 24/7/365 για χρόνια είναι αδύνατον να μη φλερτάρει με την κατάθλιψη. 

Πήρα τα μαγικά χαπάκια λοιπόν. Στην αρχή ένιωσα τρομερή ναυτία για πολλές μέρες, εντάξει δράκους και ροζ σύννεφα δεν έβλεπα, αλλά σιγά σιγά στο μήνα πάνω ήταν όλα κάπως πιο ήπια. Οι πόνοι, πόνοι βέβαια. Αλλά για αυτούς δεν υπάρχει γιατρειά, μόνο τρόποι καθυστέρησης των χειρότερων. Θα άλλαζε όμως η οπτική μου απέναντι στο πως βλέπω τα πράγματα. Και ναι άλλαξε, για έξι μόλις μήνες. Στην αρχή απορούσα κι εγώ. Άρχισα να έχω μια ποιότητα ας πω ζωής, ας πω. Μετά όλα πάλι ήταν ίδια. Ή έστω σχεδόν ίδια. Τα πήρα για ακόμη έξι μήνες. Και σιγά σιγά τα μείωνα ώσπου τα έκοψα. Από μόνη μου. 

Τις εργάσιμες μέρες λοιπόν που είναι πιο γεμάτες δεν έχω την πολυτέλεια να σκεφτώ γιατί δεν έχω χρόνο. Έρχεται εκείνη όμως η Κυριακή που σε ξυπνάει με αυτές τις σκέψεις. Ναι τις μισώ τις Κυριακές. Το έχω ξαναγράψει, πιο κομψά βέβαια. Ίσως πρέπει να βρω μια δουλειά και για τις Κυριακές. Δεν ξέρω όμως αν το κουφάρι μου θα το αντέξει κι έχω χειρότερα αποτελέσματα τελικά. 

Φυσικά δεν είναι μόνο τα ψυχοσωματικά που μας ταλαιπωρούν είναι κι οι εξωγενείς παράγοντες, εργασία, συνάδελφοι, αδικία, σύντροφοι, συγγενείς κλπ. Ατελείωτος κατάλογος, δυστυχώς. Αυτό που μας βαραίνει πολύ νομίζω είναι οι λάθος επιλογές μας. Όπως λέει κι η αγαπημένη μου μητέρα, κάποιους ανθρώπους τους κάνουμε μοίρα μας. Οπότε λουζόμαστε τα αποτελέσματα. Δεν αποποιήθηκα ποτέ τις ευθύνες μου, δεν θα το κάνω τώρα. Κανείς δε μας φταίει τόσο όσο ο εαυτός μας.

Ωστόσο είναι η Κυριακή μια μέρα αργίας (σαν να την ακούω σαρκαστικά να γελάει και να μου λέει χοχο μόνο εμένα έχεις μες τη βδομάδα να κάνεις κάτι που θες) οπότε ας κάνω κάτι που θέλω. Ίσως κι όχι. 

Εσάς από την καρδιά μου σας εύχομαι όμορφες Κυριακές. Αν βρείτε τον τρόπο να τις ξορκίσω κι εγώ στείλτε μου μέιλ στο σάιτ. Μη μου πείτε όμως να σκέφτομαι θετικά, να μην αγχώνομαι. Αυτά τα ξέρω, τα έχω εμπεδώσει. Τον τρόπο θέλω! 

Σας αφιερώνω το τραγουδάκι έτσι γιατί είχα χρόνια να το ακούσω. Φιλιά μόνο διαδικτυακά φάτσες μου λόγω ιού! Σας τα χρωστώ όσοι τα θέτε δια ζώσης, όταν όλη αυτή η μαλακία θα έχει περάσει, αν περάσει.