Χειριστικότητα και η δύναμη του εγώ
Όλοι λένε βρες κάποιον να σε αγαπάει, κάποιον να σε στηρίζει σε αυτό το καπρίτσιο που λέγεται ζωή
Γράφει η Λεμονιά Κοκελίδου
Όλοι λένε βρες κάποιον να σε αγαπάει, κάποιον να σε στηρίζει σε αυτό το καπρίτσιο που λέγεται ζωή. Κανείς, δεν θα ακούσεις ούτε μια φορά, να σου πει μάθε να αγαπάς εσύ πρώτος τον εαυτό σου και να είσαι εσύ το στήριγμά σου. Είναι κάτι που αν μιλήσεις για αυτό, ζωγραφίζεις την ενόχληση σε πρόσωπα. Είναι βλέπεις αυτό το ανείπωτο, που φαντάζει τόσο δεδομένο αλλά κάτι σαν ταμπού θα έλεγα καλύτερα. Η προσπάθεια όμως συγκάλυψης της ενοχής φαντάζει τόσο εύκολη στην επινόηση μιας δικαιολογίας. Μαθαίνει κανείς θα έλεγε να σιωπά. Αποφεύγεις μάλλον δράματα, ταμπέλες και φορεμένα σχόλια που δεν αρμόζουν σε ένα τέτοιο ψυχικό φορτίο.
Είναι θα έλεγε κανείς ειρωνεία ο τρόπος διδαχής το να έχεις ως προτεραιότητα τον εαυτό σου και πως ο πολύτιμος χρόνος που αξίζει να επενδύεις άκοπα είναι στο να εξελίσσεσαι ως άνθρωπος. Θα έλεγε μάλλον κανείς πως είναι κάποια μορφή αρετής. Αντ' αυτού, οι άνθρωποι με αυτήν την ακόρεστη δίψα να φαντάζουν ως μικροί θεοί, παντογνώστες και κύριοι των πάντων, με μια διακαή επιθυμία για επιβεβαίωση σου διδάσκουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πως τελικά δεν θα πρέπει να νιώθεις ενοχές αλλά να ευφραίνεται η ψυχή σου κάθε φορά που βάζεις το εγώ σου ως πρώτη και τελευταία σκέψη. Στην αρχή πονάς, μετά όμως το απολαμβάνεις όχι γιατί φθείρεται το εγώ σου στο όνομα της μισαλλοδοξίας αλλά γιατί συνειδητοποιείς πόση αγάπη αξίζεις να νιώσεις.
Κάθε άνθρωπος είναι αναντικατάστατος κι αυτό το μαθαίνεις από το γεγονός πως κάθε ζευγάρι μάτια είναι μοναδικά έχουν τον δικό τους κόσμο και αυτό μας καθιστά αυτόματα μοναδικούς και εμάς. Στην ζωή του καθενός όλοι έχουν μια ξεχωριστή θέση, αν κάποιος καταφέρει να την αποσπάσει από σένα πάει να πει πως δεν ήσουν εξαρχής για αυτήν. Ποιος θα ΄λεγε κανείς αν φταίει το πρόσωπο που σε εκθρονίζει κάθε φορά ή το άτομο που το επέτρεπε. Θα έλεγε κανείς, πως συνήθως αυτοί που επιτρέπουν, να μπαίνεις στην αφάνεια, είναι αυτοί κυρίως που έχουν την τάση να βρίσκουν τα ψεγάδια σου η ως την Αχίλλειο πτέρνα σου. Είναι αυτοί που τα κομμάτια του εαυτού σου μετατρέπονται σε αστείο, είναι οι γεμάτοι ανασφάλειες και κενά που προσπαθούν να καλύψουν στην προσπάθεια να κατακτήσουν μια προσωπική επιβεβαίωση από αυτούς και τους γύρω τους μια ξεχωριστή κάθε φορά επιβράβευση θα έλεγε κανείς. Στην απόπειρα, μάλλον θα έλεγε κανείς να συγκαλύψουν τα τρωτά τους σημεία.
Οι άνθρωποι βλέπεις λατρεύουν σαν μικροί εξερευνητές να βρίσκουν την Αχίλλειο πτέρνα σου και να τρομάζουν όταν αντικρίζουν την δική τους. Αυτά τα φοβισμένα όντα είναι που χρειάζονται την αγκαλιά σου. Δεν σου αρέσει αυτό που διαβάζεις, δεν σου αρέσει αυτό που κοιτάς, είναι γιατί αντικρίζεις μια αντανάκλαση όχι τα μάτια μου, αλλά έναν καθρέφτη. Ήρθε η ώρα να τον σπάσω.
(Σχόλιο Τομ: Σε ευχαριστώ Λεμονιά -έχεις και το όνομα της γιαγιάς μου- για την όμορφη επιστολή σου. Εύχομαι να σε διαβάζουμε συχνότερα εδώ.
Το να μπορείς να είσαι ανεξάρτητος και αυτοδύναμος το έμαθα με το σκληρότερο τρόπο στη ζωή μου. Είναι βασικό να αγαπάς τον εαυτό σου. Υπάρχουν καταπληκτικοί άνθρωποι που πιθανώς θα σε βοηθήσουν στη ζωή σου αλλά είναι ελάχιστοι.)
