Υπομονή και ένα άτρωτο εγώ
Χρόνος Ανάγνωσης: 2,2 λεπτά
Αν τα λόγια σου ηχούν σαν σειρήνες πολέμου τότε φτιάξε καράβια από λέξεις, να επιπλέουν σε έναν βυθό σκέψεων, σε μάχη γεμάτη φυγάδες.
Γράφει η Λεμονιά Κοκελίδου
Μάθε να λες άνθρωπε την γνώμη σου όταν στην ζητάνε, όταν μάλιστα αυτή φαντάζει, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια μίμησης, από αυτές τις ευφάνταστες αναλύσεις, ικανή ,θα έλεγε κανείς, να ακουστεί σε διάλεξη ψυχανάλυσης, πόσο λυπηρό θα έλεγε κανείς και σπατάλη χρόνου. Τόσο καλοί είμαστε στο να καταστρώνουμε στρατηγικές για λύσεις σε προβληματικές καταστάσεις την στιγμή που οι επιπτώσεις αυτών σε εμάς είναι μηδαμινές!
Όταν ζητάς από ένα μικρό παιδί να σου ζωγραφίσει τον κόσμο και σχεδιάζει έναν μικρό κύκλο, πόσους λέκτορες τάχα να χωρέσουν μέσα του. Γνωρίζεις καλά ίσως την ατελείωτη τάση να μιλάμε και πάνω στην λαχτάρα μας αυτή έχουμε ξεχάσει να ακούμε. Λέκτορες της καθημερινότητας. Είναι και αυτή η απόλαυση που προσπαθεί, αλλά μάταια, να κρυφτεί πίσω από το ύφος της παρηγορητικής φωνής σου. Ξέρεις για τι μιλάω, εκείνη την στιγμή που είσαι έτοιμος να δώσεις απαντήσεις στο πως και το γιατί, ενώ καταλήγεις στο καθηλωτικό ενοχικό πόρισμα του να μην νιώθεις.
Τραγική ειρωνεία θα έλεγε κανείς, άνθρωπε, την στιγμή που αυτάρεσκα απαιτείς με την ευγένεια σου και διδάσκεις την υπομονή με φευγαλέα λόγια, ξέρεις από αυτά που λέγονται για να ειπωθούν σε μια αίσθηση υποχρέωσης και καταλήγει ρουτίνα, την ίδια στιγμή να είσαι αυτός που ζητιανεύει από προσοχή και στήριξη! Πόσες τάχα ακόμα αδυναμίες να κρύψεις σε φανταχτερά αλλοιωμένα νοήματα!
Και φτάνουμε σε σένα, που ξέρεις πως η φλόγα της δύναμής σου την ίδια στιγμή μπορεί να ζεστάνει πληγέντες πολέμου, άρρωστα κορμιά και ματωμένους εγωισμούς και την ίδια στιγμή να λεηλατήσει και να αφανίσει χωρίς δεύτερη σκέψη την πηγή οξυγόνου. Εσύ που απολαμβάνεις την ιερή στιγμή συζήτησης με τον καθρέφτη σου, που ακόμα κι αν φτάσεις σε αδιέξοδο την αποζητάς. Είναι αυτό το άτρωτο εγώ σου, που αντικρίζει την αλήθεια και παραμένει άκαμπτο. Αισθησιακό σκηνικό θα έλεγε κανείς, την στιγμή που φιλάς τις πληγές σου, να βαδίζεις σε έναν μονόδρομο με σθένος και αισιοδοξία.
(Σχόλιο Τομ: Σε ευχαριστώ για την επιστολή σου Λεμονιά. Με χαρά μου τη δημοσιεύω εδώ.)
