Όσο κρατάει ένας καφές

Γράφει η Κοκελίδου Λεμονιά

Ποιος να πιστεύει αλήθεια πως έχει το δικαίωμα !; Κάποιος θα έλεγε, ότι αυτός που έστω και μια φορά δεν έχει διαπράξει το ίδιο  ή κάποιο άλλο παράπτωμα ίσως να θεωρείται  ικανός. Να 'ναι τάχα αλήθεια και τότε!; Κάποιος άλλος θα έλεγε πως οι άνθρωποι αλλάζουν,  μαθαίνοντας από τα σφάλματά τους. Πόσοι άνθρωποι, χρειάστηκε, να έρθουν σε δύσκολη θέση και να μειωθούν, για να ικανοποιηθεί η ακόρεστη αλαζονεία αυτού που τους έθεσε σε αυτήν την δυσμενή θέση, που όπως πλέον υπαινίσσεται έχει αλλάξει. Μάλιστα αυτή την αλλαγή δεν τη βλέπουν όλοι, καθώς λόγο της έλλειψης εμπιστοσύνης πλέον από τραβήχτηκαν, άρα σε ποιον αποδεικνύεται ?! Είναι ένα καινούργιο ρούχο για την επόμενη μέρα αυτή η αλλαγή;! Χωρίς βέβαια να καταδικάζεται το γεγονός πως όντως κάποιοι αλλάζουν. Δεν ήταν, βέβαια, λίγες οι φορές που επικαλέστηκε το χιούμορ κανείς,ως δικαιολογία. Να είναι τάχα τότε αρκετές οι φορές !? Πόσες  χρειάστηκε κάποιος για να νιώσει υπόλογος των πράξεων του, εκτιθέμενος, άναυδος από την αυθάδεια και το θράσος. Είναι αρκετές τότε, ώστε κάποιος να νιώσει την ανάγκη να αλλάξει και να αποσυρθεί !? Τι να ήταν αυτό που τον ώθησε στην αλλαγή !; Ο φόβος και ανασφάλειες;! Μα θαρρεί κανείς, πως αυτές είναι οι κινητήριες δυνάμεις για  να λάβουν χώρα τέτοιου είδους συμπεριφορές. Στην προσπάθεια πάντα μέσα από την σύγκριση να αναδειχθεί το υπέρτατο κενό εγώ.

Κάποιος, πάλι τάχα, θα έλεγε ότι, η επίγνωση της κατοχής μιας αρετής δεν θα έπρεπε να ωθεί τον άνθρωπο όλο και περισσότερο για επιβεβαίωση μεσω  αθέμιτων τρόπων, την στιγμή μάλιστα που θα μπορούσε να διοχετεύσει όλη του την ενέργεια σε κάτι δημιουργικό, με μια ακλόνιτη καθαρόαιμη πράξη καλοσύνης, εξελίσσοντας έτσι και τον ίδιο. Ποια αρετή τάχα να είναι αυτή που υπερτερεί σε αξία από την αρετή του σεβασμού! Πολλοί επικαλούνται την εξυπνάδα που τους διακρίνει, ως μέτρο σύγκρισης, και τους ξεχωρίζει για το πνεύμα τους.Να είναι τάχα αλήθεια πως η εξυπνάδα θα μετέτρεπε τους ανθρώπους σε τυφλούς εραστές της, αφελής αν όχι ανόητους, στο να μην έχουν επίγνωση των όσων λένε και πράττουν ?! Αμφιβάλλω θα έλεγε κανείς, έστω και μια φορά να μην έχει προβλέψει τις συνέπειες των πράξεων του κάποιος, τις κυρώσεις και την αποδοκιμασία των άλλων. Ειδικά αυτοί που με τέτοιο ζήλο επικρίνουν κάποιον για τον τρόπο σκέψης τους και την αδυναμία της επιχειρηματολογίας τους. Κάποιος θα έλεγε πως θα ήταν μια κρυφή στρατηγική, ο εύκολος τρόπος ενός ξεσκαταρίσματος. Για παράδειγμα, φτάνοντας κάποιον στα όρια του, ώστε να πει το "φεύγω" κουρασμένος από την χειριστικότητα, καθώς λίγοι έχουν το θάρρος να παραδεχτούν πολύ συνετά, πως πλέον οι προτεραιότητες τους δεν συμπίπτουν του ενός με του άλλου.

Ο ακλόνητος εγωισμός δεν αφήνει τα περιθώρια σε κάποιον να παραδεχτεί ότι έσφαλε, αλλά στην προσπάθεια του να παραμείνει αλάβωτος δεν θα διστάσει σε μια λεκτική μάχη να διαπράξει ακόμη και έναν φόνο μιας φιλικής ανθρώπινης σχέσης και όχι μόνο. Ένα παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι , οι ατελείωτες συζητήσεις, μεταξύ όλων όσων  προσπαθούν να ακουστούν, ακόμα κι αν ξεπηδούν κενές οι λέξεις από το στόμα τους. Την στιγμή που η μισαλλοδοξία του ενός καθρεφτίζεται στο βλέμμα της ικανοποίησης του, όταν η έλλειψη επιχειρηματολογίας του για ένα θέμα δεν του αφηνει άλλο περιθωριο παρά με  το να αντεπιτίθεται με δόλιο τρόπο για την επίτευξη του ζητουμενου, που δεν είναι άλλο πέρα  από το να νιώθει πως έχει δίκιο, δεν ήταν λίγες οι φορές που το επιχείρησε με προσωπική επίθεση  και προσβολές.

Αγνοώντας ίσως, ότι η αθώα επίθεση γίνεται σε άτομα, που συνεχίζουν να τους στηρίζουν και να τους νοιάζονται, όχι μόνο επειδή  κατανοούν, πως είναι να νιώθει κάποιος την ανάγκη τελικά από προσοχή και αγάπη, αλλά επειδή το θέλουν. 
 Είναι μάλλον η έλλειψη αγάπης τελικά, αυτό που ωθεί κάποιον στο να πράξει ως έχει και ο φόβος της μοναξιάς. Λίγοι ίσως θα παραδεχτούν το ότι φοβούνται  να μείνουν μόνοι με τους εαυτούς τους. Το να βιώσουν μια προσωπική σχέση, να προσέχουν τους ίδιους για αρχή , να μάθουν να αγαπούν αυτό που αντικρίζουν στον καθρέφτη, πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος της ζωης τους το περνάνε μόνοι μέσα στις σκέψεις τους. Έτσι το αναζητούν αλλού και το απαιτούν και για αυτό μάλιστα δεν είναι ποτέ αρκετό και στην προσπάθεια αυτή αντικαθιστούν και  όλους όσους προτίθενται να προσφέρουν ανεξαιρέτως, θα έλεγε κανείς. Και τι  να ναι άραγε πιο λυπηρό, ο τρόπος χειρισμού των άλλων, η λήθη που αδειάζει τον νού και γεμίζει με κενά την ψυχή ή τάχα η συνειδητοποίηση πως ο τρόπος μεταχείρισης των άλλων είναι μια αντανάκλαση του πως χειριζονται οι άνθρωποι τους εαυτούς τους. Ο πρώτος που λαμβάνει την όλη αποδοκιμασία από κάποιον δεν είναι παρά άλλος από τον ίδιο που αποδοκιμάζει. Είναι μια προσωπική νέμεσις, θα έλεγε κανείς με τιμωρούς εμάς.