Ήρθε λοιπόν και η παγκόσμια γιορτή της κατάθλιψης

Δεν αναφέρομαι στο θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας προφανώς. Ούτως ή άλλως έχω την αίσθηση ότι τις τελευταίες δεκαετίες τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμία σχέση με την χριστιανοσύνη. Όπως και οι περισσότεροι κληρικοί μάλλον έχουν μεγαλύτερη σχέση με τη Pfizer παρά με το Χριστό.

Οι σκέψεις μου αυτές τις μέρες πάντα πηγαίνουν σε αυτούς που δεν έχουν. Ίσως διότι υπήρξα στο παρελθόν άνθρωπος που δεν είχε.

Οι μέρες αυτές για αυτούς είναι φρίκη. Όπως και για όλους αυτούς που έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Αυτές οι μέρες λειτουργούν ως μια ρημάδα υπενθύμιση που κάποτε έβαλες στο κινητό και δεν λέει να ξεκολλήσει. Κάθε φορά που τη σβήνεις αυτή επανέρχεται. Σαν κατάρα ένα πράμα.

Η γιορτή της κατάθλιψης συμπίπτει και με το τέλος της χρονιάς. Στο τέλος της χρονιάς γίνεται το οριστικό οικονομικό ξεκώλιασμα. Τέλη κυκλοφορίας, δώρα, λογαριασμοί, οτιδήποτε παρέλειψαν όλη τη χρονιά να σου στείλουν το θυμούνται τέλος του χρόνου. Κάποτε για το λόγο αυτό υπήρχε η ανακούφιση του δώρου των Χριστουγέννων. Πάει και αυτό στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Τώρα η μόνη ανακούφιση που μπορείς να έχεις είναι ένα βαζάκι βαζελίνη.

Το άρθρο δεν το έγραψα για να σας πιάσει κατάθλιψη. Ούτως ή άλλως πιθανότατα σας έχει πιάσει ήδη. Το ακριβώς αντίθετο. Γράφω το άρθρο για όλους αυτούς που βυθίζονται στο σκοτάδι όπως και εγώ κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Θέλω να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι. Δεν είναι οι απόκληροι της ζωής, οι αποτυχημένοι. Μια χαρά επιτυχημένος είμαι αλλά αυτό δεν με προφυλάσσει από τη μαυρίλα και το κάρβουνο αυτής της γιορτής. Αλήθεια γιατί τη λέμε γιορτή ακόμα; Ανώμαλοι είμαστε;

Φαντάζομαι παίζει πολύ χαπάκωμα αυτές τις μέρες. Μπόλικο ξύδι να κατέβουν τα φαρμάκια. Πλήρως λογικό και αντιληπτό.

Την κατάσταση (που ήταν ήδη εξόχως σκατά) επιδείνωσε και αυτή η «πανδημία». Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όπως λέγω πάντα «δεν έτυχε, πέτυχε». 

Υπάρχει και το αισιόδοξο κομμάτι όμως. Δείτε ένα ρολόι με δείκτη δευτερολέπτων. Ο χρόνος  είναι αμείλικτος. Προχωράει πάντα. Είτε οι μέρες είναι καύλα σκέτη είτε είναι μαύρες σαν την πίσσα. Το ρολόι συνεχίζει. Τικ-τοκ (όχι δεν εννοώ το κοινωνικό δίκτυο).

Θα περάσει και αυτό. Μια μέρα είναι. Άντε δυο. Αν ξυπνήσεις το μεσημέρι είναι μιάμιση. Αν κατεβάσεις μια κάσα μπύρες μάλλον δεν τις παίρνεις χαμπάρι καθόλου. Μετά χρησιμοποιείς και την κάσα ως σκαμπό. Δυο σε ένα.

Η φονική γαστρεντερίτιδα δεν με αφήνει και να πιώ οπότε θα το φάω όλο αυτό στη μάπα ξεσούρωτος. Φρίκη.

Η παγκόσμια γιορτή του πλαστικού στολιδιού Made in China ήρθε λοιπόν. Για εσάς τους ελάχιστους που περνάτε τέλεια αυτές τις ημέρες σας εύχομαι από το βάθος της καρδιάς μου να περνάτε πάντα έτσι. Ειλικρινά.

Για όλους του άλλους που είτε λόγω ανέχειας, είτε λόγω απώλειας κάποιου φιλικού ή συγγενικού σας προσώπου, είτε δια τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχετε κανέναν απολύτως σε τούτο τον κόσμο, σας συμπονώ. Συμπάσχω μαζί σας.

Ψυχραιμία φίλοι μου. Θα περάσει. Δείτε το σαν μια άγρια γριπούλα όλο αυτό. Ξέρετε από αυτές που λες ότι θα πεθάνεις αλλά στο τέλος την ξεπερνάς μια χαρά και βγαίνεις και δυνατότερος.

Του χρόνου η παγκόσμια γιορτή κατάθλιψης ίσως να είναι κατά πολύ καλύτερη από αυτή. Ίσως να βρείτε το πρόσωπο που πραγματικά θα αγαπάτε και θα σας λατρεύει. Γιατί το αποκλείετε; Όλα είναι πιθανά.

Του χρόνου ίσως καταργηθεί όλο αυτό το νταβαντούρι γιατί η Κίνα δεν θα μπορεί να φτιάξει άλλα σκατά από τοξικό πλαστικό. Γίνονται και θαύματα μην το αποκλείετε. Μπορεί να πηγαίνουμε κατευθείαν στην πρωτοχρονιά και να ποινικοποιηθεί να σου στέλνουν λογαριασμούς το Δεκέμβριο. Ίσως επιστρέψει και το δώρο Χριστουγέννων.

Ο κόσμος μας αλλάζει και είναι πια εντελώς παρανοϊκός. Τίποτε δεν αποκλείεται.

Το να ευχηθώ ευτυχισμένα Χριστούγεννα μου φέρνει λίγο σε προσβολή. Δεν θα το κάνω.

Θα σας ευχηθώ να είστε γεροί, μακριά από βελόνες (ούτε για πλέξιμο) και να κοιτάτε μπροστά. Πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας και μπορούμε να τα αλλάξουμε.

Σφίξτε τα δόντια. Θα περάσει.

Αν έχετε μάπα δόντια μην το κάνετε.