Όλα του γάμου δύσκολα 

Που πάει αλήθεια ο καιρός όταν περνάει; Ξέρει κανείς να μας πει; Αλλά και να ξέρει μας νοιάζει; Αλλάζει κάτι; Ο χρόνος είναι σχετικός λένε. Και μπορεί να ζήσεις σε λίγο διάστημα όσα δεν έζησες όλη σου τη ζωή. Αλλά και τούμπαλιν, δηλαδή να μην (σε) αφήσουν να ζήσεις, όπως έγινε με αυτό το φονικό ιό. 

Το τελευταίο μου άρθρο, δω μέσα βλέπω πως το έγραψα τον Οκτώβρη του 2019! Πωωω πότε πέρασαν αυτά τα σχεδόν τρία χρόνια! Ήμουν 49 κι άλλαξα πίστα ε δεκαετία εννοώ, από τα άντα στα ήντα! 

Επειδή λοιπόν εμείς δω πάνω στο βορρά σαν κύρια απασχόληση τα χειμωνιάτικα βράδια κυρίως, έχουμε ως ψυχαγωγία, όχι ως διασκέδαση, προσέξτε τη διαφορά, το γιουτούμπ (γιατί ναι έτσι προφέρεται), για να ενημερωνόμαστε αλλά κυρίως να μαθαίνουμε. Και γράφω εμείς γιατί εννοώ εμένα και τον Τομ, ξέραμε από τον Νοέμβρη του 2019 τι θα έρθει. Αρκεί μια είδηση να την διαβάζεις και να την κατανοείς, όχι απλά να την προσπερνάς.

Οπότε μια κάποια θλίψη θα την παθαίναμε όσο άνιωθα γομάρια κι αν είμαστε.  Δε θα μιλήσω για όλα αυτά τα χιλιοειπωμένα, περί ιού, συνομωσιών κλπ χαριτωμένα, απλά έκανα μια απλή αναφορά σχετικά με το που πάει ο χρόνος όταν κυλά ρουτινιάρικα και τι γίνεται όταν στον καπελώνουν με το ζόρι.

Ένας λόγος που χάθηκα, ενώ στην πραγματικότητα, πάντα αλληλεπιδρούσα με αυτούς τους λίγους που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμάς, από την εποχή του Boom κι έπειτα, αξιόλογοι άνθρωποι, απλοί καθημερινοί αλλά αυτοί είναι κι οι αληθινοί! είναι πως ένιωθα σα λιοντάρι στο κλουβί. 

Καλά είχαμε και κάποιους που μας πολέμησαν τότε, μαζί κι εμένα χωρίς καν να γνωρίζουν τίποτα για εμένα, αλλά είμαι ανώτερος άνθρωπος και συγχωρώ για να μην αφήσω κανένα περιθώριο να μη νιώσεις άσχημα εσύ που μου την είπες, και ναι ξέρεις ποιος είσαι εσύ, διότι ένας είσαι αλλά ήρθε η ώρα να στα πω έστω από εδώ.  

Πάμε παρακάτω όμως, η αναφορά ήταν γιατί οι περισσότεροι ξεχνούν το κακό που κάνουν. Χαλαρές συνειδήσεις ως και καθόλου από αυτές.

Έκανε ένα άρθρο/αναφορά σε μένα ο γλυκός μου Τομ και με ξύπνησε. 'Ολο αυτό το διάστημα των 2,5 χρόνων πέρασα πολλά αλλά κάθησα και σκέφτηκα πολύ, πολύ περισσότερο από όσο το κάνει ήδη το παράξενο κεφάλι μου.

Θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο μα τι θέμα έχει αυτό το άρθρο; Τι θες να μας πεις οεο;

Τίποτα δε θέλω να πω, μόνο πως υπάρχω ακόμη, για την ακρίβεια πως αρχίζω να ξαναζώ! Δύο πράγματα μπορούν να σκοτώσουν την ελπίδα, ο φόβος κι η συνήθεια. Ε και τα επέβαλλαν και τα δυο! Αλλά εγώ δεν φοβάμαι κανέναν, ούτε καν το θάνατο, ούτως ή άλλως όταν έρθει αυτός εγώ θα έχω φύγει. Η συνήθεια όπως να μας χώνουν μαλακίες στη μύτη, στο στόμα για να ελέγξουν την υγεία μας έγινε συνήθεια, όπως και να μην ακουμπάμε ο ένας τον άλλον έγινε συνήθεια, να ψεκαζόμαστε με αντισηπτικά, να πιάνουμε χερούλια με χαρτομάντηλα, να πεταγόμαστε ένα μέτρο μακριά μόλις μας πλησιάσει άγνωστος άνθρωπος και χίλιες ακόμη μαλακίες. Και το αποτέλεσμα αυτών; Θερίζουν τα ψυχικά συμπτώματα, δε λέω νοσήματα γιατί δεν κάνω διαγνώσεις, δεν είμαι γιατρός κι ούτε θέλω να γίνω!

Συγνώμη για τις μπερδεμένες σκέψεις, συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά θα βρω τη φόρμα μου κάποια στιγμή. Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές και λίγο άρωμα Ελλαδάρας που είναι ο παράδεισος επί γης, ως τοποθεσία μόνο δυστυχώς...

Μια αναφορά στη φωτό του άρθρου: μου έκανε την τιμή να με φωτογραφίσει ένας άνθρωπος εδώ στα πράγματι εξωτικό Ντίσελντορφ, που είναι γερμανός και Ντισελντορφιανός (σικ) κι ήταν μόνο ένα κλικ στην  μηχανή του, χωρίς πόζες, χωρίς καθοδήγηση. 

Και δεν την είδα ψώνιο ξαφνικά αλλά ετοιμάζω κάτι νέο κι εγώ που θέλει κάποιο χρόνο να υλοποιηθεί. 

Φιλάρες πλατανόφυλλες ρε μούτρα από καρδιάς!

Ακούστε παρέα μου και το μπιτάκι που μου κόλλησε από το προηγούμενο ΣΚ! 

Τόμας αφιερωμένο!