Μια όαση ελεύθερης γραφής *κλέβω άραγε τα πνευματικά δικαιώματα της σελίδας;
Έχω τόση πολλή ανάγκη να γράψω, να βγάλω αυτά που έχω μέσα μου που δεν ξέρω αν υπάρχει σέρβερ να φιλοξενήσει τον όγκο μου (νταξ υπερβάλλω..λίγο)
8 και σήμερα, για να φύγω. Να πάω να δω τους γονείς μου, να τους αγκαλιάσω, να τους φιλήσω, να τους μυρίσω, να βουρκώσω κι η μάνα να μου σκουπίσει τα δάκρυα με το βλέμμα όλο στοργή γιατί αυτή πονά περισσότερο από μένα, μοναχοπαίδι γαρ.
Δεν πήγα πέρυσι για προσωπικούς λόγους. Νόμιζα πως θα πεταχτώ το Σεπτέμβρη, μετά το Νοέμβρη, μετά το Μάρτη μια βόλτα κι όλο κάτι γινόταν οπότε το καλοκαίρι ερχόταν όλο και πιο κοντά και κάπως αυτό ήταν ανακουφιστικό.
Αλλά τα μέσα Αυγούστου όταν ξεκινά το καλοκαίρι τελικά φαντάζει καταχείμωνο... Θα μου πείτε όλα στο μυαλό είναι. Ναι θα συμφωνήσω, αλλά τίποτε δεν είναι απόλυτο. Το ρυθμίζω το μυαλό, ξεφεύγει ενίοτε αλλά για λίγο. Ε είναι κι αυτό το παιδί που έχουμε θάψει τελευταία μέσα μας, ε αυτό είναι που βρυχάται άσχημα τελευταία.
Θα με ξαναφάτε στη μάπα λοιπόν γιατί αυτός ο εγκλεισμός που είχαμε, αν κι εγώ δεν έμεινα μέσα στιγμή, εκτός από κακό έκανε και καλά. Όσοι από μας πήραμε το χρόνο μας και σκεφτήκαμε, βάλαμε νέα όρια, νέους στόχου, πήραμε αποφάσεις κι άλλα τέτοια καλά. Ένα καλό που μου έκανε επίσης ήταν πως ασχολήθηκα πιο εντατικά με τη γυμναστική. Θα σας πω σε άλλη εξομολόγηση για αυτό.
Πλάκα έχει εδώ μέσα, για αυτό δανείστηκα στον τίτλο μου αυτό που σωστά περιγράφει ο Τομ, πως η σελίδα είναι όαση ελεύθερης γραφής. Ενώ λοιπόν όσο γράφω νιώθω πως παραμιλάω, ταυτόχρονα έχω την αίσθηση πως καθόμαστε μια παρέα και με ακούτε και μετά θα σας ακούσω κι εγώ κλπ. Σαν ψυχοθεραπεία ένα πράμα.
Θα κατέβω Ελλαδάρα λοιπόν για 13 ολόκληρες μερούλες, φοβάμαι να κάνω σχέδια γιατί μπορεί να μας τα ανακόψει ο οχτρός, ναι ντε αυτός ο γιος που μας εξόντωσε λέμε. Αλλά ωστόσο μια μικρή χαρά, συγκρατημένη την έχω. Είναι κι αυτός ο Μέρφυ που λέτε που έχει λέει κάτι νόμους και κοίτα να δεις που βγαίνουν γμτ.
Αλλά εγώ βρήκα που μένει ε. Δείτε τη φωτό του άρθρου. Συγνώμη για την ποιότητα αλλά έχω και μια πρεσβυωπία να αναχαιτίζει την καλλιτεχνία μου όταν ξεχνώ τα γιαλιά μου. Ψήνεστε να μαζευτούμε να κάνουμε του μαλάκα το σπίτι λαμπόγυαλο;
Το τραγουδάκι μου το έμαθε ένας παίδαρος 21 ετών που ακούει στο όνομα Στέφανος και όλως τυχαίως είναι γιος μου
