Τι καλοκαίρι κι αυτό ρε παιδάκι μου, για μένα όχι για όλους

Και πάλι εδώ, καλά όχι πως έλειψα καιρό αλλά αυτή η ψευδαίσθηση ρε παιδί μου πως έφυγα. Θα αναρωτηθείτε, ίσως, μα δεν έφυγες; Ναι έφυγα για 15 μέρες αλλά οι 2 που ταξίδεψα δε μετράνε γιατί αφενός έφτασα βράδυ κι αφετέρου γύρισα μεσημέρι, οπότε μιλάμε για 13 μέρες ακέραιες. 

Δε σας νοιάζουν εσάς όλα αυτά, αλλά γω δω μέσα γράφω τον πόνο μου και τον γράφω όπως ακριβώς τον βιώνω, δεν ωραιοποιώ ποτέ τις καταστάσεις. Για κανέναν, ούτε για μένα, ούτε για κανέναν που αγαπώ. Αυτό δεν αρέσει βέβαια αλλά για αυτό έχω φίλους αληθινούς, η περιουσία μου δηλαδή είναι αυτοί και είμαι βαθύπλουτη!!!

Λοιπόν, όταν είσαι μοναχοπαίδι κι έχεις να δεις τους γονείς σου 25 μήνες δια ζώσης είναι ένα θέμα, ειδικά όταν αυτοί έχουν θέματα υγείας σοβαρά. 

Ένα μόνο Σαββατοκύριακο ολάκερο είχα στη διάθεσή μου, οπότε τα υπέροχα παιδιά μου κανόνισαν έκπληξη ΣΚΔ να περάσουμε ένα όμορφο τριήμερο, μια απόλαυση μικρή που θα βοηθήσει να πάει παρακάτω η ζωή, αυτή η ζωή που ολοκλήρωσε κάποιους κύκλους αλλά ανοίγει πάντα νέους. Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετή. 

Η αγαπημένη Θεσσαλονίκη, αφού εκεί μεγάλωσα, είναι σαν τη γκόμενα που όμορφη δεν τη λες αλλά έχει κάτι και τη γουστάρουν οι άντρες για σχέση αλλά κι οι γυναίκες για παρέα! Ναι τέτχοια είναι η Θεσσαλονίκη μας κι ας μην έχω καμία απολύτως καταγωγή από εκεί. 

Πόσο όμορφο το κέντρο της που το περπάτησα χαζεύοντας με τα μανάρια μου! Καθαρό, περιποιημένο, είχα καιρό να τη δω έτσι την πόλη! 

Ωστόσο δεν μπορώ να μην αναφέρω το καταθλιπτικό ύφος των ανθρώπων που πρόλαβα να παρατηρήσω. Κοίταγα γύρω γύρω σαν το φυλακισμένο που έχει χρόνια να δει το φως του ήλιου. Να προλάβω να σκανάρω εικόνες, όσες πιο πολλές μπορώ μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανάρθω γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα αργήσω άλλη φορά, για πολλούς λόγους, προσωπικούς. 

Τι να πω και για τα Σύβοτα που πέρασα εκεί ένα τριήμερο όμορφο! Γεμάτο κόσμο, κυρίως Ιταλούς. Δεν είχα ξαναπάει. Μοιάζει με νησί. Οι άνθρωποι ευγενικοί κι οι τιμές πάρα πολύ προσιτές στο φαγητό, στις παραλίες για τα καταλύματα δεν γνωρίζω. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί έχουμε μια από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου κι όμως δεν καταφέραμε να την κάνουμε στολίδι. Τι πάθαμε οι άνθρωποι; Ωραία ναι οι πολιτικοί οι διεφθαρμένοι την ξεζούμισαν, εμείς γιατί δεν αντιδράσαμε ποτέ;;; Γιατί αυτό μας καθιστά συνένοχους. Θα σκεφτείτε εσείς οι τρεις που θα το διαβάσετε τι μαλακίες μας λες ρε Βίκυ και μπορεί να έχετε και δίκιο, τι μπορεί δηλαδή έχετε. Αλλά να πως το λένε ρε παιδί μου πάντα υπάρχει χρόνος και τρόπος, αν θες, να αλλάξεις μια παγιωμένη κατάσταση αρκεί να το θες. Τόσος ήλιος, τόσοι άνεμοι θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα και να εργαζόμαστε όλοι και να είναι όλοι αξιοπρεπείς. Ναι ναι ξέρω μα η νέα τάξη πραγμάτων, μα αυτοί που μας κυβερνούν όλους μα μα μα. Όταν δε θες κάτι να κάνεις οι δικαιολογίες άπειρες. 

Έχουμε λένε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα μπροστά μας και μας το λένε αυτοί που η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισαν στη ζωή τους είναι τι θα φορέσουν, που θα πάνε και που και πόσα θα φάνε. Α σαπέρα ρε. Ρωτήσατε τον κόσμο να σας πει τι είναι να περνάς δυσκολίες όλη σου τη ζωή; Και δεν εννοώ μόνο τις οικονομικές. 

Θα περάσει κι αυτό, τίποτα δεν κρατά για πάντα, όλα περνάνε είτε είμαστε εμείς εδώ είτε φύγουμε.

Βαστάτε γερά φίλοι μου, χαμογελάστε να σας χαμογελάσει κι η ζωή και σας το λέω γω που έχασα τη μπάλα κάποια στιγμή. Θα σας αφιερώσω ένα άρθρο με την αλήθεια μου!

Γερνάω μαμά και γερνάς κι εσύ κι εγώ είμαι μακριά σου.

Συγνώμη μαμά....