16 Νοεμβρίου 2022

Από που να αρχίσω, δεν ξέρω. Είναι περίεργες οι εποχές που ζούμε όντως. Θα σας πω κατά κάποιο τρόπο τα νέα μου, έτσι σαν να σας έχω απέναντί μου και να πίνουμε καφέ. 

Έκανα ένα ταξίδι στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτώβρη, το λες και επετειακό. Την τελευταία φορά που ήμουν Ελλάδα αυτό το μήνα ήταν το 2014! Προς μεγάλη μου κι ευχάριστη έκπληξη, η πόλη που έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ήταν γεμάτη! Κόσμος, τουρίστες, Έλληνες και ξένοι διαφόρων ηλικιών, μια πόλη όλο ζωντάνια!

Παρατηρούσα γύρω μου στις βόλτες που έκανα σαν το μικρό παιδί που προσπαθεί να ρουφήξει όσες εικόνες μπορεί. Συνάντησα γνωστούς αλλά και φίλους. Μίλησα μαζί τους, άκουσα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή τους εκεί. Ναι όλοι έχουν πρόβλημα με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τις μη καλά αμειβόμενες εργασίες τους.

Παρόλα αυτά όμως γίνονται πραγματάκια στη χώρα κι αυτές τις πληροφορίες μου τις δώσανε άνθρωποι που είναι μέσα στα πράγματα όπως συνηθίζουμε να λέμε, δηλαδή δικηγόροι, λογιστές, άνθρωποι της βιομηχανίας αυτή που διαθέτει η πόλη τέλος πάντων.

Αυτό δίνει μια νότα αισιοδοξίας. Γιατί την αισιοδοξία τη χρειαζόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, διότι όταν πάνε αυτό από μόνο του σου φέρνει ευφορία. Δε χρειάζεται να κάνεις και πολλά. 

Πράγματα γίνονται και στην Αθήνα, όπως με πληροφορούν φίλοι από εκεί. Και όχι παιδιά δεν έχει να κάνει με πολιτικές τοποθετήσεις αυτό που σας γράφω. Έτσι κι αλλιώς λείπω από το 2015 και πλέον δεν ξέρω τι γίνεται στην πολιτική εκεί και δεν εννοώ πως δεν ενημερώνομαι αλλά αλλιώς είναι να ζεις εκεί. Οι άνθρωποι που μου δώσανε πληροφορίες δεν πρόσκεινται πολιτικά στην κυβέρνηση αυτή, για την ακρίβεια είναι ακομμάτιστοι εντελώς.

Μα θα μου πείτε ρε Βίκυ, τι μας λες; Εμείς που ζούμε; Δε λέω να μην είμαστε ρεαλιστές. Αυτή τη στιγμή παγκοσμίως η κατάσταση είναι φάκντ απ! Άρα γιατί στην Ελλάδα να είναι διαφορετικά; Πολλοί άνθρωποι κι εκεί και παντού παλεύουν να φτιάξουν, να δημιουργήσουν, να ανατρέψουν την άναρχη κατάσταση που θέλουν να μας επιβάλλουν!

Το μέλλον πάλι εντελώς αβέβαιο, σύμφωνα με όσα γίνονται, συμφωνώ. Αλλά και πότε ήταν το μέλλον σίγουρο; Πόσα γεγονότα έχουν ανατρέψει την κανονική ροή του προγράμματος γυρνώντας πίσω δεκαετίες και μάλιστα ανά τακτά χρονικά διαστήματα;

Αυτό που θέλω να πω είναι πως με την μοιρολατρία δεν θα καταφέρουμε τίποτα απολύτως! Αν είναι όλα τόσο σκατά, που είναι αρκετά δηλαδή, ας κάτσουμε σπίτι μας κι ας περιμένουμε να πεθάνουμε. Τι θέλω να πω με αυτό. Εγώ για παράδειγμα δεν έκανα καμία προετοιμασία, ακόμη τουλάχιστον, να εφοδιαστώ πχ τρόφιμα σε περίπτωση μπλακάουτ. Το είχα κάνει με τον ιό. Ακόμη έχω κωλόχαρτα και μαγειρεύω ληγμένα μακαρόνια, νταξ δεν έχουν τίποτα. Από την άλλη μεριά, μπαλκόνι δεν έχω να βάλω μια ψησταριά υγραερίου, μαζούτ, πέλετ κλπ. Σκέφτομαι όμως να αγοράσω κάποιες κονσέρβες κομπόστα ροδάκινο, βερύκοκο που μας γλυκαίνουν κιόλας. Κι αν σκεφτεί κανείς, εγώ που έχω κάνει θητεία στα νοσοκομεία και στα χειρουργεία, μόνο με γλυκόζη συντηρείσαι (με ορό) για μέρες ειδικά όταν χειρουργηθείς.

Αυτό που σκέφτομαι είναι πως δε μπορώ, δε γίνεται και δε θέλω να ζω με το ΦΟΒΟ! ας με βρει οποιαδήποτε καταστροφή απροετοίμαστη. Κουράστηκα αλήθεια, τρόμος παντού. Δεν το αντέχει ο ψυχισμός μου ρε φίλε, πως να το πω αλλιώς. 

Και τα γράφω εδώ, χωρίς διορθώσεις ποτέ, έτσι ακριβώς όπως τα σκέφτομαι. Σαν ένας μονόλογος. Μπορεί να κάνω λάθος. Μην ακούτε εσείς τις συμβουλές μου, κάντε αυτό που νομίζετε πως πρέπει, δεν θέλω να παροτρύνω κανέναν και δε μπορώ εξάλλου. 

Και σας τα γράφω αυτά ενώ συνέβη μόλις προχθές κάτι στη ζωή μου που μου ανατρέπει εντελώς το σχεδιασμό που είχα κάνει!! Σας κούρασα και για αυτό κλείνω με μια φράση:

Είμαι ευγνώμων που ξύπνησα και σήμερα...

Ακούω εδώ και μια ώρα αυτό.

Φιλιά υπέροχοι άνθρωποι!