Γράφοντας στο tomsnews με 9 δάχτυλα

Είπα να σας γράψω λίγα νέα μου να μην μένει άδεια η σελίδα μου που είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μου δίνουν χαρά πια σε τούτο τον κόσμο.

Αφού κατέβασα ένα βαρέλι ρετσίνα την Παρασκευή και απολαμβάνοντας ένα εξαιρετικό hangover (near-death experience για την ακρίβεια) διαπίστωσα ότι το ένα δάχτυλο του δεξιού χεριού ήταν μαύρο.

Μετά θυμήθηκα ότι όταν ένωσα δυο τραπέζια είχα ξεχάσει να τραβήξω το ρημάδι το δάχτυλο με αποτέλεσμα να σφηνώσει ανάμεσα. Ήταν από τα μαρμάρινα τραπέζια που ζυγίζουν 100 κιλά. Είναι επώδυνο να γράφεις ως προγραμματιστής με ένα μαύρο δάχτυλο αλλά ούτως ή άλλως ζω με πόνους από την ηλικία των 12.

Ήταν ιδιαίτερα αγχωτική βδομάδα για μένα. Ταυτόχρονα με τη δουλειά έτρεχα για νέα ταυτότητα και διαβατήριο. Έληγαν και τα 2 μιας και συμπλήρωσα μια 10ετία στη χώρα της μοναξιάς και της κατάθλιψης. Επίσης σκυλοβρίστηκα με τον πάροχο κινητής τηλεφωνίας που είχα επί 8 χρόνια. Ακύρωσα φυσικά το συμβόλαιο και από Γενάρη μάλλον θα μιλάω με τον Baofeng ασύρματο που έχω. Αυτό είχε και την παρενέργεια κάτι που σχεδίαζα για την μονάκριβη κόρη μου να μην πραγματοποιηθεί. Αυτό με στεναχώρησε αρκετά. Δεν έχω βρει ακόμα λύση.

Γιατί τι έχει;

Το έντονο άγχος σε συνδυασμό με προηγούμενη ίωση που δεν ξέρω τι σκατά ήταν με οδήγησε στην υπερβολική χρήση φαρμάκων και βιταμινών απλά για να καταφέρω να βγάλω την εβδομάδα. Όταν παλεύω να επιβιώσω προσπαθώ να τρώω τροφές με υψηλό θερμιδικό περιεχόμενο. Απλά για να μείνω όρθιος και να μην νιώθω μετεωρισμό.

Όλο αυτό οδήγησε σε διάλυση του οργανισμού, αύξηση του σωματικού βάρους και φρικτούς πόνους στο πεπτικό. Ένας εφιάλτης που δεν εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Το εταιρικό δείπνο με 12 άτομα το οργάνωσα εγώ πράγμα το οποίο πρόσθεσε ακόμα περισσότερο άγχος.

Για διάφορους λόγους που δεν θέλω να αναφέρω κάλεσα και τη Βίκυ μας που αρθρογραφεί στο blog και όταν την είδα στεναχωρήθηκα ακόμα περισσότερο. Έχει μείνει η μισή με μαυρισμένα μάτια από τη θλίψη. Σε σημείο νευρικής ανορεξίας πια. Όποιος της το έκανε αυτό του εύχομαι να καίγεται αιώνια στην κόλαση. Φυσικά και θα εξαντλήσω κάθε ρανίδα δύναμης και ενέργειας που μου έμεινε για να τη βγάλω από το τέλμα.

Οι παραπάνω λόγοι ήταν μάλλον περισσότερο από ικανοί να με οδηγήσουν να πιω τόσο ώστε να χάσω κάθε αντίληψη της πραγματικότητας. Δεν γνώριζα καν πως ήρθα στο σπίτι μου. Απλά μου το είπαν μετά. Αυτό φυσικά προκάλεσε και μεγάλη ζημιά στο «εταιρικό» μου προφίλ το οποίο όμως είναι το λιγότερο. Απλά δεν πρόκειται να ξαναπάω σε καμία άλλη εταιρική εκδήλωση (φαγητό ή ποτό) μέχρι το τέλος της ζωής μου. Είμαι προγραμματιστής και δεν το έχω μάλλον με αυτά.

100€ ελαφρύτερος πια και με ένα μαυρισμένο δάχτυλο που πονά άσχημα όταν γράφω προσπαθώ να μαζέψω τα βιολογικά και ψυχικά μου συντρίμμια για να προχωρήσω. Η επικαιρότητα επίσης δεν βοηθά σε αυτό.

Θα μείνουμε από ρεύμα, αέριο, φάρμακα, τρόφιμα, ηλεκτρονικά και της μάνας τους τα οπίσθια (κοινώς κώλος). Δεν με βοηθούν οι διαπιστώσεις τους ως πολίτη. Δεν τους χρυσοπληρώνουμε όλους αυτούς για να κάνουν διαπιστώσεις. Δεν τους χρυσοπληρώνουμε για να μας εξαναγκάζουν σε λοκντάουν, ψηφιακά πιστοποιητικά, λογοκρισία, αστυνομικό κράτος. Δεν έχουν καμία σχέση με δημοκρατία και ελευθερία όλα αυτά. Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τους η Γερμανία μετατρέπεται σε DDR 2.0 (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας). Κατάπιε δηλαδή η Δυτική Γερμανία την Ανατολική το 1989 ώστε 30 χρόνια αργότερα να μετατραπεί ολόκληρη σε Ανατολική. Μπράβο τους.

Σε μια συζήτηση με έναν εξαιρετικό Τούρκο συνάδελφο που έχω μου είπε ότι η δική τους κοινότητα ήδη κάνει σχέδια να εγκαταλείψει τη χώρα αν τα πράγματα σκουρύνουν. Το έχω γράψει πολλές φορές. Κανένας δεν κάθεται εδώ γιατί λατρεύει τη χώρα. Αυτό που απολαμβάνουν (ή απολάμβαναν) είναι το υψηλό βιοτικό επίπεδο, δουλειές και τους σχετικά καλούς μισθούς. Μαζί με τις υποδομές ίσως. Οι Τούρκοι στη Γερμανία κάνουν δουλειές που δεν καταδέχονται να κάνουν οι γηγενείς. Αν φύγουν αυτοί η DDR θα μοιάζει με παράδεισο μπροστά σε αυτό που έρχεται.

Προσωπικά έχω μια θολούρα και εγώ στις σκέψεις μου. Μια θολούρα που ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από τη ρετσίνα. Αν είναι να ζούμε με τα μπουφάν παγώνοντας στα σπίτια λόγω υψηλού κόστους ή έλλειψης φυσικού αερίου, αν είναι να ζω σε ένα δυστοπικό πράσινο εφιάλτη με μπλακάουτ, ελλείψεις σε τρόφιμα και φάρμακα τότε γιατί να είμαι μετανάστης. Ήδη έχω χάσει το 30% της αγοραστικής μου δύναμης. Ο μισθός μου πρακτικά έχει μειωθεί ήδη κατά το 1/3. Ο λόγος είναι απλούστατος διότι τα τελευταία 2 χρόνια οι τιμές κατά μέσο όρο στα προϊόντα που αγοράζω έχουν αυξηθεί κατά 30%. Αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση του χρόνου θα έχω χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά. Πρόκειται για απλά μαθηματικά. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας σε θέματα πυρηνικής σύντηξης για να το υπολογίσεις.

Αυτά τα ολίγα φίλοι μου. Δεν γνωρίζω πως θα προχωρήσει η κατάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να προχωρήσω όπως έκανα πάντα. Πρέπει να βρω τη δύναμη ώστε να κάνω τις κατάλληλες ενέργειες να αλλάξω πίστα. Αυτή η πίστα είναι άθλια.

Μακάρι η Ελλάδα να μην ήταν ρημαδιό από το 2010 που πήρα την απόφαση να φύγω.

Θα υπήρχε μια πατρίδα να γυρίσω.

Update

Αν έχετε καμιά ιδέα διότι επικρατεί θολούρα στο κρανίο μου στείλτε την σε προσωπικό μήνυμα στο Telegram ή το λογαριασμό της σελίδας στο Twitter.