Ήρθε η εποχή που θα μας πουν μαλάκες

Τι θέλω να πω με αυτό. Έχετε παρατηρήσει κι εσείς φαντάζομαι πως οτιδήποτε κι αν γίνεται μένουμε απαθείς. Διαμαρτυρίες μέσα από τα πληκτρολόγια. Κριτική των πάντων, όλοι μας κι εγώ μαζί, από την αναπαυτική μας καρέκλα, στην εργασία, στο σπίτι ή όπου αλλού βρισκόμαστε τέλος πάντων. Φρόντισαν αυτοί να έχουμε σύνδεση στο διαδίκτυο παντού κυριολεκτικά! 

Αυτοί καλά κάνουν, λειτουργούν βάση σχεδίου. Αρκετοί από μας το λαό εννοώ, τους απλούς άχρωμους, άοσμους πολίτες, έχουμε απαξιώσει τις τηλεοράσεις, οπότε το ξέρουν, το βλέπουν από τις τηλεθεάσεις τους. Άρα μας πετούν το ίντερνετ, το γρήγορο, το πέντε τζι, το μέσον της προπαγάνδας τους, για να μας κάνουν τον εγκέφαλο σούπα και το καταφέρνουν άψογα μέχρι στιγμής.

Μπαίνω στο τραμ καθημερινά σχεδόν κι όλοι, άπαντες σχεδόν, σκυμμένοι πάνω από ένα κινητό, γριές, γέροι, νέοι, μεσήλικες, παιδιά!

Αναρωτιέμαι τι γίνεται... Είχα την τύχη, σαν μεγαλοκοπέλα που είμαι,(σικ) να έχω έξυπνο κινητό μετά τα 42 μου χρόνια, που σημαίνει πως μια χαρά μπορώ και χωρίς αυτό!

Έχει η επικαιρότητα, η ελληνική, διάφορα σοβαρά θέματα. Μπαίνουν όλοι στα σόσιαλ και γράφουν, γράφουν, γράφουν...βαρύγδουπες αναρτήσεις για όλα, αλλά και για γεγονότα που έγιναν πολλά χρόνια πριν. Δε φτάνει όμως; Αφήνουμε και τους νεκρούς να ηρεμήσουν κάποτε. Βάζουν χρήστες ως φωτό προφίλ, άτομα που κακώς, πολύ κακώς, έχασαν τη ζωή τους άδικα και σε νεαρή ηλικία.. ΑΔΙΚΑ εννοείται. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κανενός. Ότι τι; Πονάς κάθε χρόνο τέτοια μέρα που σου το θυμίζουν τα κανάλια με το χαμό που θα γίνει και πάλι; 

2022 έχουμε πόσον καιρό θα συζητάμε τα αυτονόητα; Θα μου πεις αν ήταν δικό σου παιδί; γιατί ξέρετε που αναφέρομαι. Αν ήταν δικό μου παιδί σίγουρα δε θα ήθελα να βλέπω φωτογραφίες του να παρελαύνουν κάθε μα κάθε χρόνο, στην ημερομηνία θανάτου του σε όλα τα σόσιαλ. Έλεος κάπου.

Είμαι μοναχοπαίδι. Μεγάλωσα με ενήλικες στο περιβάλλον μου. Είμαι παρατηρητής. Τι προσφέρει αυτό ακριβώς δηλαδή πλέον; Βοηθά κάπου; 

Αγαπάμε τρομολαγνεία;! Γίναμε όσα μας ενοχλούσαν κάποτε, αν κάποιοι ήμαστε και ποτέ καλά τελικά. Σαν να έχει πέσει στρεπτόκοκκος και μας τρώει το μυαλό. 

Δεν κοιτάμε τι μπορούμε να κάνουμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας. Αναλύσεις επί αναλύσεων, δράση καμία. Στοχευμένη δράση. Μάλλον δεν είναι εφικτό. Δεν υπάρχουν αντοχές, θέληση ίσως, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να μας ενεργοποιήσει, περισσότερο από ποτέ, με όλα όσα ζούμε κι έχουμε ζήσει και θα ζήσουμε, όσοι ζήσουμε τέλος πάντων.

Συγνώμη που, για πολλοστή φορά σας γράφω και απολογούμαι για αυτό και πάλι, τόσο μπερδεμένα τις σκέψεις μου. Δεν το χωρά ο νους μου πως γίνονται τόσα και δεν έχουμε βγει στους δρόμους μαζικά να γίνει της κακομοίρας. Παντού αναφέρομαι όχι μόνο στην πατρίδα, μιας και σας γράφω από την εξωτική Αλλεμάνια. Γιατί κι εδώ μια από τα ίδια με εκεί μη νομίζετε. Διαδηλώνουν εδώ και δυο χρόνια κάποιοι, και μπράβο τους, κάθε μα κάθε Σάββατο, αλλά τίποτα δεν γίνεται γιατί είναι λίγοι, ελάχιστοι. Τέλος πάντων. 

Ας γράψω και κάτι θετικό τώρα.

Σήμερα του Αγίου Νικόλα, κάποτε στα σόσιαλ που φτιάξαμε με τον Τομ μας έκανε την τιμή ένας φίλος που γιορτάζει σήμερα αλλά δεν είχε προφίλ στα γνωστά μέσα, οπότε θεωρητικά τον χάσαμε, αλλά επειδή ξέρω πως μας διαβάζει θα του ευχηθώ εδώ τα καλύτερα, που δεν γίνεται να μην έρθουν κάποια στιγμή. Θα έρθουν!  

Νομοτελειακά ε; Ή μήπως όχι; 

Δεν ξέρω ούτε κι εγώ πια... 

Να σας αφιερώσω κι ένα τραγουδάκι, όσο με διαβάζετε, να σας ανεβάσω λίγο. 

Σας φιλώ στα μούτρα κι ευχαριστώ ξανά το αφεντικό, που μου επιτρέπει να γράφω όσα θέλω και να αδειάζω λίγο το κεφάλι μου. 

Η φωτό στο άρθρο δεν είναι από ματαιοδοξία αλλά έτσι για να σας πω πως σας βλέπω!